Η αλήθεια μου περί θεού ντυμένη με κόκκινο φόρεμα

Έχουμε ένα πρόβλημα, δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι θεός. Δεν μπορώ να εκφράσω άποψη για κάτι μη-ορισμένο... Αν ο θεός είναι αυτός (ένα όν) που έφτιαξε τον κόσμο, που είναι πανταχού παρών, που ξέρει κάθε πέτρα όλων των παράλληλων ή μη συμπάντων που θα μπορούσαν να υπάρχουν, μπορεί να προκαλέσει την μη-ύπαρξή τους κατά βούληση, και ταυτόχρονα τα αγαπάει όλα αυτά, τότε δεν μπορώ να πιστέψω σε αυτόν. Τον βρίσκω απίθανο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Θα μπορούσε, αλλά θα ήταν τόσο ακατανόητος για μένα, τόσο έξω από μένα, θα με είχε τόσο μα τόσο χεσμένη που δεν θα είχε σημασία...

Παρ' όλα αυτά νοιώθω μέρος ενός μεγάλου συνόλου που αποτελείται από πολλά, και σιγά σιγά συνειδητοποιεί τον εαυτο του. Μπορεί απλά να νοιώθω μέρος σου σύμπαντος, πράγμα αυτονόητο, δεν ξέρω. Μάλλον αυτό θα είναι, λέει η λογική μου. Όταν πονάω πιστεύω τα ίδια που πιστεύω και όταν δεν πονάω. Συνήθως λέω, και λεν, πιστεύω αυτό που με συμφέρει... Γι αυτο εξ' άλλου και αν ο θεός υπάρχει και είναι άσχετος παντελώς με μένα, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Γι αυτό και αν με έφτιαξε αλλά είμαι ξέρεις, από εκείνα τα έργα σου που τα έχεις κάπου στο ντουλάπι γιατί ούτε καν να τα σκίσεις δεν θέλεις, δεν με αφορά ιδιαίτερα, παρά μόνο από περιέργεια... Πάντως, θα ήθελα να του μιλήσω αν υπάρχει/υπήρχε.

Μάλλον είμαι σαν τον Elsanor. Υποστηρίζω την ελπίδα, ίσως οπαδικά. Δεν έχω καμμιά όρεξη να πεθάνω και πάει τέλος. Έχω όλα τα ερωτήματα που έχετε και σεις στο μυαλό σας, αισθάνομαι το ίδιο ανίδεη. Καμιά φορά αισθάνομαι ευτυχισμένη... Τότε ευχαριστώ όσους αγαπώ, και την τύχη μου, αν και δεν πιστεύω στην τύχη μασκαρεμένη ως μοίρα... Πιστεύω όμως πως είμαι τυχερή που γεννήθηκα σε ένα μέρος που μου επιτρέπει να έχω τέτοια προβλήματα. Τα προτιμώ από άλλα, έχουν μια δόση ρομαντισμού.

Όταν νοιώθω κενή προσπαθώ να νοιώσω κάτι, ώστε να δημιουργήσω. Εν αρχή ειν ο λόγος δεν λένε; Λόγος, κλάσμα, διαίρεση, αιτία, νους, ομιλία...

Η ηθική μου δεν έχει σχέση με τον θεό μου. Είναι άλλο πράγμα. Η ηθική μου έχει να κάνει με το πόσο μπορώ να ανοίξω, να αγαπήσω. Ο Ιησούς ήταν καλύτερος άνθρωπος από μένα, αν υπήρξε, εικάζω, αν είναι καλύτερος κανείς όταν μπορεί να αγαπήσει μεγαλύτερο σύνολο ανθρώπων. Εγώ αγαπώ εύκολα, πανεύκολα, αν γνωρίσω, αν έρθω κοντά σε κάποιον. Η καλοσύνη νομίζω έχει να κάνει με αγάπη περα από τα γνώριμα... Αυτήν την καταφέρνω σε ένα μικρό μόνο βαθμό.

Βρίσκω πιθανόν να υπάρχουν πιο δυνατά πλάσματα από τον άνθρωπο εκεί έξω. Το βρίσκω απίθανο να είναι θεοί με την παραπάνω έννοια (παντοδυναμία + αγάπη).

Νοιώθω και κάτι, δεν το είπα αυτό. Μπορεί να είναι οι παραισθήσεις μου. Μπορεί να είναι οι ενδορφίνες μετά από ουσιαστική επικοινωνία. Όταν ας πούμε διαβάζω 11 σελίδες poll σαν κι αυτό, ειδικά αν αυτό προκύπτει από ένα poll διατυπωμένο τόσο κατάλληλα (ναι, μόνο έτσι μπορείς να προκαλέσεις τόσο κόσμο, να δεις τόσες πολλές απόψεις μαζεμένες), τότε χαμογελώ και ευλογώ τα γένια της ανθρωπότητας που κατά τα άλλα σπέρνει τόσα σκατά σ' αυτό το σύμπαν....

...αλλά για το σύμπαν τα σκατά και το χρυσάφι είναι ένα και το αυτό.

Το topic αυτό καθεαυτό

Μια όμορφη μέρα

Σήμερα η μέρα ήταν γε(α;)μάτη. Σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ, και θα το κάνω χαρούμενη, υποψιάζομαι κιόλας πως αύριο δεν θα με πονάει πια ο λαιμός, ή θα με πονάει λιγότερο. Όλο αυτό το γέλιο, και ό,τι επακολούθησε, είχε τρομερά καλή επίδραση πάνω μου. Ίσως να ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν, η απόδραση. Άλλοι ξεφεύγουν κάνοντας... snowboard στην Ελβετία, εγώ διαβάζοντας και γράφοντας σε χιουμοριστικά topics στο SFF. Τι να κάνουμε! Πραγματικά με πόνεσε το στομάχι από το γέλιο, το άγχος μου μειώθηκε σημαντικά και έπεσε και ο πυρετός! (Να είστε καλά παιδια, απίθανο γέλιο.)

Σήμερα η μέρα είχε το καλύτερο τέλος, ήρθα κοντά μ' έναν άνθρωπο που είχα νομίσει πως με απέρριπτε και με θεωρούσε φιάσκο - ως γνωστόν το χειρότερο που μπορεί να μου κάνει κανείς είναι να αμφισβητεί αυτά που νοιώθω, μιας και έχω αφιερωθεί στα συναισθήματα και στην αλήθεια σαν άνθρωπος, κι αυτή η απόφαση φταίει για όλη την υπέροχη χαρά και όλο τον πόνο που έχω εισπράξει από τότε ως τώρα... Φυσικά αυτή η εντύπωσή μου δεν θα με ενοχλούσε αν ο άνθρωπος αυτός ήταν άδειος, με στενοχωρούσε επειδή έβλεπα πως δεν ήταν άδειος, και μ' έτρωγε το "γιατί;" καθώς δεν πιστεύω πως οι διαφορές στην αισθητική είναι λόγος ικανός να δημιουργήσει πραγματικό ρήγμα ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν συναισθηματικό κόσμο και μυαλό σε λειτουργία, όχι παρατημένο τέλος πάντων - δεν δηλώνω και Einstein. Όταν λέω όχι παρατημένο εννοώ όχι επαναπαυμένο... Ανήσυχο. Όχι ωχαδερφίστικο, όχι "you think too much..." στυλ...

-----

Πάντως, το να φοράει κανείς μάσκες για να αλλοιώνει και να κρύβει το συναίσθημά του είναι σχεδόν εξ' ίσου ιερόσυλο με το να φοράει μάσκες ψεύτικων συναισθημάτων. Ειδικά αν προσπαθεί να κρύψει το συναίσθημα κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Αν το καλοσκεφτεί κανείς και οι δυο στάσεις πληγώνουν, η πρώτη και τον άνθρωπο τον ίδιο, και τους άλλους, κι η δεύτερη μόνο τους άλλους - αλλά ποιος ξέρει τι συμβαίνει μέσα σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν την ανάγκη να παίζουν τέτοιο θέατρο; Θέλω να πιστεύω πως δεν έχω γνωρίσει κανέναν από τους δεύτερους, ειλικρινά. Έχω αυτή την αρχή, δεν είμαι καχύποπτη, όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Δεν συστήνω σε όλους αυτή την στάση ζωής, θέλει να αντέχεις πολλές σφαλιάρες... Αλλά για μένα είναι η αληθινότερη όλων, και μιας και η αλήθεια είναι κάτι που ο καθένας βλέπει από διαφορετική οπτική γωνία, ακολουθώ την καθαρά δικιά μου αλήθεια, αυτό που νοιώθω σωστό, και αποδέχομαι και τις σφαλιάρες.

Φυσικά όταν τρώω τις σφαλιάρες γκρινιάζω, το γνωρίζω αυτο. Αλλά οι φίλοι, οι αγαπημενοι, καταλαβαίνουν, και αν δεν είναι κανείς γύρω να καταλάβει όλο και κάτι βρίσκω να κάνω... Δεν αμφισβητώ πως άλλους τους βοηθά η καχυποψία τους, ίσως να τους προστατεύει από κάτι που δεν θα μπορούσαν να παλέψουν την δεδομένη στιγμή, πως άλλοι είναι ο εαυτός τους όντας καχύποπτοι. Απλά, να, αν το έκανα εγώ θα αισθανόμουν όντως φιάσκο! Ό,τι νοιώθω το εκφράζω σαν νοιώσω πως παλεύει να βγει έξω, να εκφραστεί. Το βγάζω έξω όπως ακριβώς αυτό θέλει να βγει, κι ας είναι και αξιολύπητο, γελοίο, υπερβολικό. Αν το μετρίαζα και το εξωράιζα, θα ήταν ψεύτικο. Βέβαια αρκετοί άνθρωπο φοβούνται όταν βλέπουν έντονα πράγματα, φοβούνται μην είναι ένα μάτσο μπούρδες, really... Αλλά και πάλι, δεν θα πρόδιδα εμένα κρύβοντάς τα. Δεν θέλω να κρύβομαι απλώς γιατί καμιά φορά όταν βρίσκεται κάτι μπροστά στα μάτια μας δεν το βλέπουμε! Στο κάτω κάτω, at the end of the day, ακόμα κι αν χρειαστεί μάχη πρώτα, ή απλά χρόνος και κόπος, όσοι είναι να καταλάβουν, καταλαβαίνουν - κι οι επικοινωνιακές μας κεραίες κάνουν γούτσου χαρωπές κι ευτυχισμένες.

Ημερολογιακού τύπου βλακειούλες

Τελευταία μ' έχει πιάσει ένα... σύνδρομο ενηλικίωσης (;). Έχω πολύ καλή μνήμη, αυτό θα φταίει μάλλον. Α, ναι, και το ότι - σαφώς - δεν είμαι ολιγαρκής. Όσο ήμουν παιδί, η ένταση της χαράς ήταν πιο μεγάλη. Το θυμάμαι καθαρά. Ήταν μια χαρά που σύντομα γινόταν και σωματική, μια χαρά γεμάτη λαχτάρα, σαν καθαρός κρύος αέρας σε μεγάλη, βαθιά ανάσα... Ένα ποίημα του - πολύ ταλαντούχου - Θρώγκου, μια μινιατούρα, μου θύμισε πολύ αυτό το συναίσθημα. Εκείνη η μινιατούρα που έλεγε για το νερό... Όποιος τη διάβασε δεν μπορεί παρά να τη θυμάται. Έχει αυτή την αίσθηση.

Τα τελευταία μου ποιήματα, και τα τέσσερα, λεν αυτό το πράγμα, κατά κάποιον τρόπο. Το ίδιο πράγμα από διαφορετικές σκοπιές. Απώλεια αθωότητας, φόβος για το όποιο τέλος, σκέψεις πάνω στην υστεροφημία, πάνω στη διάρκεια των ανθρώπινων έργων, καθαρή βιωματική νοσταλγία, γενικότερη νοσταλγία... 'Ολα, όλα το ίδιο, έχουν την ίδια γεύση, νομίζω. Φταίει και το άγχος, δεν με αφήνει να απολαύσω τα όσα δίνει η ζωή στους ενήλικους όταν τους παίρνει εκείνη την πηγαία χαρά... Ίσως απλά να αντιδρώ, να κρεμιέμαι ως συνήθως απ' το παρελθόν, από εκεί που δεν υπάρχουν τόσες ευθύνες ενώ υπάρχει πλήθος αισθήσεων...

[Αγαπώ τον Μεσσία του Haendel]

Από αύριο ξεκινά η λεγόμενη self directed study week, ή αλλιώς catch up week στη σχολή. Είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται/φαίνεται. Μια βδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας θα πρέπει να τρέχω σαν τρελλή για να καλύψω τις τρύπες που άφησα όλες αυτές τις βδομάδες που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ πάνω σε τίποτα σχετικό με τη γραφιστική - μια βδομάδα χωρίς παρακολουθήσεις. Ήθελα ν' ακούω μουσική, να γράφω ποίηση, και να βλέπω ταινίες. Α, ήθελα να κάνω και νέο artwork, αλλά πού χρόνος; Πόσο θα με βόλευε ένα omnipresence τώρα... Σε όλα, παντου. Πολλές, πολλές Αταλάντες, να κάνουν τα πάντα, να είναι παντού, πάντα. Κάποιος να κατέβει και να με... θεώσει, παρακαλώ. Υπόσχομαι να είμαι καλή Αταλάντη. *γελάει*

Ο λαιμός μου συνεχίζει να πονάει εκνευριστικά, όχι τίποτε άλλο, έχω πιει μερικά λίτρα ζεστό τσάι και σούπες, και περιμένει και η δασκάλα του τραγουδιού να κάνουμε το άτιμο το consultation lesson, στο οποίο δεν θέλω να πάω βήχοντας, προφανώς, γιατί είμαι και ψωνάρα, πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Τελικά έχει πλάκα το ελληνικό blog. Του πρόσθεσα και μερικά από τα prints μου, και τη wishlist μου. Άπληστη Αταλάντη! Αν δεν αγοράσουν τα prints σου θες να σου κάνουν δώρο τα prints άλλων. Τς τς τς... Απαράδεκτο.

Μερικοί άνθρωποι τελικά έχουν όντως την ικανότητα να κάνουν "hide in plain sight". Ενδιαφέρον...

Σήμερα έχει πάρτυ γενεθλίων το χαζούλι Μπέκυ. Βαριέεεεεεεεεμαι να πάω. Πρέπει όμως. *γκρινιάζει*

Κοίτα που έκατσα και έγραψα ένα entry που είναι όντως ημερολογιακό!

Τέσσερα ποιήματα, χτες, αργά τη νύχτα

Ένα καλοκαίρι μετά

Σε συνάντησα λευκό κάποτε.
Σε συνάντησα με χαμόγελο δειλό,
αβέβαιο βλέμμα, διστακτικό
- και τώρα πια καλούμαι να κοιτάξω
στον αλλαγμένο καθρέφτη σου.

Το τόσο όμορφο που συναντώ
φοβάμαι,
το τόσο μαθημένο, πάντα έτοιμο.

~

Κομήτες

Δεν μ’ έχεις ακούσει να μιλώ
για της φύσης τα καμώματα,
μονάχα να παρομοιάζω με κεραυνούς,
με φουρτούνες, με ανέμους
τα πάθη των ανθρώπων
- τα δικά μου.

Τι σημάδια στο χαρτί ν’ αφήσω,
τι λέξεις να σκαλίσω βιαστικές
σαν τα βράχια μόνα, τα τόσα τους χρώματα
που αδύναμοι όντας να καταλάβουμε
τα βαφτίζουμε γκρίζα,
σαν τα τόσα τους σχήματα
που ‘ναι ικανά να δώσουν μορφή
σε ξεστρατίσματα φαντασίας θαλασσινά,
άθελα, αβίαστα με ντροπιάζουν;

Κρεμόμαστε με τρεμάμενα δάκτυλα
από ημιδιάφανες ελπίδες.
Ίσως πολύ να ζήσει τούτο το χαρτί,
ίσως ν’ αντηχήσει για κάμποσο το τραγούδι μας
- μα γκρίζος βράχος δε θα γίνει,
αιώνιος, κι απ’ τον άνεμο χιλιοφιλημένος.

Ίσως να κάμουμε μόνο να λάμψουν
αγκαλιά με τις λιγοστές στιγμές μας
της ίριδας τ’ αγνά χρώματα
μέσα σε ουράνια, βραχύβια τόξα ·
ίσως…

Ίσως ν’ αφήσουμε μόνο πίσω μας ουρές χρυσές,
να στραφταλίζουν για λίγο στο χρόνο,
κομήτες εμείς, να φεύγουμε στ' απέραντο στερέωμα.

~

Γυρισμός

Η ζάλη του μεσημεριού
αργεί να ξανάρθει·
χρόνια την περιμένω…

Δεν ξεχνώ της Ολυμπιάδας
το μικρό νησί·
τις κόρες του ψαρά
με τα πετράδια για ονόματα.

Θυμάμαι τρεις αμμουδιές
βαφτισμένες μ’ αριθμούς·
την ένα, την δύο, την τρία,
γαλάζιες κι απάτητες.

Γυρνώ καμιά φορά
σε τόπους δικούς μου,
σε παιδικών παιχνιδιών σκηνές…

Αγγίζω με τα δάκτυλα
όλα τα χαμηλά
περιφρονώντας τα ψηλά
- σαν τότε, δεν τα φτάνω.

Πονάει ο γυρισμός
στην κούνια από σχοινιά και πανί·
ξέρω πως τίποτε δεν είναι πια
μεγάλο.

~

Άνω Θρώσκω

Νύχτες περνούν και κοιτώ,
κοιτώ τις τόσες λέξεις μου.
Τα μονοπάτια που ανοίγουν, όλα τους,
όλα τους μοιάζουν με γλιστερά καλντερίμια,
τα λησμονώ, σκοντάφτω σαν σβήνω το κερί
- μα κείνο άναψε μόνο απ’ τις λέξεις…

Γι αυτές τις λέξεις, μονάχα,
για τα τραγούδια που φοβάμαι να ελευθερώσω,
για τα μεσημέρια που φοβάμαι πως δεν θα θυμάμαι,
για της φαντασμένης μου ιδέας τις κρυφές φωλιές…
Για κείνη την πίστη που σου φωνάζω πως χάνεις,
για το ταξίδι στ’ αστέρια που θελήσαμε να κάμουμε
σαν μας εγκατέλειψε το τότε μας
και μας πλήγωσε το τώρα μας…

Αιώνιοι άνθρωποι - τ’ αστέρια ίσως μας φέρουν
πιο κοντά στο φως που σβήνουμε.
Θεριά της φωτιάς - η σιγουριά της θέλησής μας
ανθίζει μόνο στην έλλειψη.

Άνεμος

Σήμερα αποφάσισα επιτέλους να ανοίξω το ελληνικό blog που τόσους μήνες λέω πως θα ανοίξω. Η μέρα ήταν μια μίξη συναισθημάτων. Κουβαλούσε λίγο από το χτες - οι δικές μου μέρες σπάνια το κάνουν αυτό, η νύχτα με σβήνει, με καθαρίζει, κάθε φορά σχεδόν - κι αυτό το χτες είχε γεύση... καλλιτεχνικής ταπείνωσης* και πίστης που σκοντάφτει. Είχε όμως και δικά της στοιχεία, κι όχι μόνο τώρα, το βράδυ, αλλά και νωρίτερα. Τα δικά της στοιχεία ήταν πιο αισιόδοξα, δειλά μεν αλλά αισιόδοξα. Ώσπου, πριν λίγο, η αυτού κυκλοθυμικότης της Απωλείας έπεσε θύμα της κυκλοθυμικότητος του Ορφέα, ο οποίος επηρρεάστηκε θετικά από την κατάθλιψή της! Ανωμαλία, ναι, tell me about it! Το αποτέλεσμα είναι πως είμαι σε evil queen mode (ASSEZ!) κι αυτό το mode ως γνωστόν προϋποθέτει πολύ καλή διάθεση, όχι απλά αισιόδοξη.

Το χτες όμως άφησε καρπούς. Τέσσερα ποιήματα που δεν έχω προλάβει ακόμα να αγαπήσω ή να μισήσω. Εικάζω πως κάποια από αυτά είναι καλά. Ίδωμεν... Θα μου πείτε κι εσέις τη γνώμη σας.

Άνεμος στα λευκα - μαύρα πανιά κι αυτού του σχεδόν ημερολογίου!
Καλή του αρχή.

-----

* Η φίλη μου η Χριστίνα έχει περιγράψει αυτήν τη διάθεση (πιο γενικευμένα βέβαια, μιας κι εγώ μιλάω συγκεκριμένα εδώ, ένοιωθα ανάξια ως καλλιτέχνης) με τις ωραιότατες λέξεις "πατημένη σκυλοκουράδα". Να, κάπως έτσι ένοιωθα.