Η αλήθεια μου περί θεού ντυμένη με κόκκινο φόρεμα

Έχουμε ένα πρόβλημα, δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι θεός. Δεν μπορώ να εκφράσω άποψη για κάτι μη-ορισμένο... Αν ο θεός είναι αυτός (ένα όν) που έφτιαξε τον κόσμο, που είναι πανταχού παρών, που ξέρει κάθε πέτρα όλων των παράλληλων ή μη συμπάντων που θα μπορούσαν να υπάρχουν, μπορεί να προκαλέσει την μη-ύπαρξή τους κατά βούληση, και ταυτόχρονα τα αγαπάει όλα αυτά, τότε δεν μπορώ να πιστέψω σε αυτόν. Τον βρίσκω απίθανο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Θα μπορούσε, αλλά θα ήταν τόσο ακατανόητος για μένα, τόσο έξω από μένα, θα με είχε τόσο μα τόσο χεσμένη που δεν θα είχε σημασία...

Παρ' όλα αυτά νοιώθω μέρος ενός μεγάλου συνόλου που αποτελείται από πολλά, και σιγά σιγά συνειδητοποιεί τον εαυτο του. Μπορεί απλά να νοιώθω μέρος σου σύμπαντος, πράγμα αυτονόητο, δεν ξέρω. Μάλλον αυτό θα είναι, λέει η λογική μου. Όταν πονάω πιστεύω τα ίδια που πιστεύω και όταν δεν πονάω. Συνήθως λέω, και λεν, πιστεύω αυτό που με συμφέρει... Γι αυτο εξ' άλλου και αν ο θεός υπάρχει και είναι άσχετος παντελώς με μένα, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Γι αυτό και αν με έφτιαξε αλλά είμαι ξέρεις, από εκείνα τα έργα σου που τα έχεις κάπου στο ντουλάπι γιατί ούτε καν να τα σκίσεις δεν θέλεις, δεν με αφορά ιδιαίτερα, παρά μόνο από περιέργεια... Πάντως, θα ήθελα να του μιλήσω αν υπάρχει/υπήρχε.

Μάλλον είμαι σαν τον Elsanor. Υποστηρίζω την ελπίδα, ίσως οπαδικά. Δεν έχω καμμιά όρεξη να πεθάνω και πάει τέλος. Έχω όλα τα ερωτήματα που έχετε και σεις στο μυαλό σας, αισθάνομαι το ίδιο ανίδεη. Καμιά φορά αισθάνομαι ευτυχισμένη... Τότε ευχαριστώ όσους αγαπώ, και την τύχη μου, αν και δεν πιστεύω στην τύχη μασκαρεμένη ως μοίρα... Πιστεύω όμως πως είμαι τυχερή που γεννήθηκα σε ένα μέρος που μου επιτρέπει να έχω τέτοια προβλήματα. Τα προτιμώ από άλλα, έχουν μια δόση ρομαντισμού.

Όταν νοιώθω κενή προσπαθώ να νοιώσω κάτι, ώστε να δημιουργήσω. Εν αρχή ειν ο λόγος δεν λένε; Λόγος, κλάσμα, διαίρεση, αιτία, νους, ομιλία...

Η ηθική μου δεν έχει σχέση με τον θεό μου. Είναι άλλο πράγμα. Η ηθική μου έχει να κάνει με το πόσο μπορώ να ανοίξω, να αγαπήσω. Ο Ιησούς ήταν καλύτερος άνθρωπος από μένα, αν υπήρξε, εικάζω, αν είναι καλύτερος κανείς όταν μπορεί να αγαπήσει μεγαλύτερο σύνολο ανθρώπων. Εγώ αγαπώ εύκολα, πανεύκολα, αν γνωρίσω, αν έρθω κοντά σε κάποιον. Η καλοσύνη νομίζω έχει να κάνει με αγάπη περα από τα γνώριμα... Αυτήν την καταφέρνω σε ένα μικρό μόνο βαθμό.

Βρίσκω πιθανόν να υπάρχουν πιο δυνατά πλάσματα από τον άνθρωπο εκεί έξω. Το βρίσκω απίθανο να είναι θεοί με την παραπάνω έννοια (παντοδυναμία + αγάπη).

Νοιώθω και κάτι, δεν το είπα αυτό. Μπορεί να είναι οι παραισθήσεις μου. Μπορεί να είναι οι ενδορφίνες μετά από ουσιαστική επικοινωνία. Όταν ας πούμε διαβάζω 11 σελίδες poll σαν κι αυτό, ειδικά αν αυτό προκύπτει από ένα poll διατυπωμένο τόσο κατάλληλα (ναι, μόνο έτσι μπορείς να προκαλέσεις τόσο κόσμο, να δεις τόσες πολλές απόψεις μαζεμένες), τότε χαμογελώ και ευλογώ τα γένια της ανθρωπότητας που κατά τα άλλα σπέρνει τόσα σκατά σ' αυτό το σύμπαν....

...αλλά για το σύμπαν τα σκατά και το χρυσάφι είναι ένα και το αυτό.

Το topic αυτό καθεαυτό