Άνεμος

Σήμερα αποφάσισα επιτέλους να ανοίξω το ελληνικό blog που τόσους μήνες λέω πως θα ανοίξω. Η μέρα ήταν μια μίξη συναισθημάτων. Κουβαλούσε λίγο από το χτες - οι δικές μου μέρες σπάνια το κάνουν αυτό, η νύχτα με σβήνει, με καθαρίζει, κάθε φορά σχεδόν - κι αυτό το χτες είχε γεύση... καλλιτεχνικής ταπείνωσης* και πίστης που σκοντάφτει. Είχε όμως και δικά της στοιχεία, κι όχι μόνο τώρα, το βράδυ, αλλά και νωρίτερα. Τα δικά της στοιχεία ήταν πιο αισιόδοξα, δειλά μεν αλλά αισιόδοξα. Ώσπου, πριν λίγο, η αυτού κυκλοθυμικότης της Απωλείας έπεσε θύμα της κυκλοθυμικότητος του Ορφέα, ο οποίος επηρρεάστηκε θετικά από την κατάθλιψή της! Ανωμαλία, ναι, tell me about it! Το αποτέλεσμα είναι πως είμαι σε evil queen mode (ASSEZ!) κι αυτό το mode ως γνωστόν προϋποθέτει πολύ καλή διάθεση, όχι απλά αισιόδοξη.

Το χτες όμως άφησε καρπούς. Τέσσερα ποιήματα που δεν έχω προλάβει ακόμα να αγαπήσω ή να μισήσω. Εικάζω πως κάποια από αυτά είναι καλά. Ίδωμεν... Θα μου πείτε κι εσέις τη γνώμη σας.

Άνεμος στα λευκα - μαύρα πανιά κι αυτού του σχεδόν ημερολογίου!
Καλή του αρχή.

-----

* Η φίλη μου η Χριστίνα έχει περιγράψει αυτήν τη διάθεση (πιο γενικευμένα βέβαια, μιας κι εγώ μιλάω συγκεκριμένα εδώ, ένοιωθα ανάξια ως καλλιτέχνης) με τις ωραιότατες λέξεις "πατημένη σκυλοκουράδα". Να, κάπως έτσι ένοιωθα.