Ημερολογιακού τύπου βλακειούλες

Τελευταία μ' έχει πιάσει ένα... σύνδρομο ενηλικίωσης (;). Έχω πολύ καλή μνήμη, αυτό θα φταίει μάλλον. Α, ναι, και το ότι - σαφώς - δεν είμαι ολιγαρκής. Όσο ήμουν παιδί, η ένταση της χαράς ήταν πιο μεγάλη. Το θυμάμαι καθαρά. Ήταν μια χαρά που σύντομα γινόταν και σωματική, μια χαρά γεμάτη λαχτάρα, σαν καθαρός κρύος αέρας σε μεγάλη, βαθιά ανάσα... Ένα ποίημα του - πολύ ταλαντούχου - Θρώγκου, μια μινιατούρα, μου θύμισε πολύ αυτό το συναίσθημα. Εκείνη η μινιατούρα που έλεγε για το νερό... Όποιος τη διάβασε δεν μπορεί παρά να τη θυμάται. Έχει αυτή την αίσθηση.

Τα τελευταία μου ποιήματα, και τα τέσσερα, λεν αυτό το πράγμα, κατά κάποιον τρόπο. Το ίδιο πράγμα από διαφορετικές σκοπιές. Απώλεια αθωότητας, φόβος για το όποιο τέλος, σκέψεις πάνω στην υστεροφημία, πάνω στη διάρκεια των ανθρώπινων έργων, καθαρή βιωματική νοσταλγία, γενικότερη νοσταλγία... 'Ολα, όλα το ίδιο, έχουν την ίδια γεύση, νομίζω. Φταίει και το άγχος, δεν με αφήνει να απολαύσω τα όσα δίνει η ζωή στους ενήλικους όταν τους παίρνει εκείνη την πηγαία χαρά... Ίσως απλά να αντιδρώ, να κρεμιέμαι ως συνήθως απ' το παρελθόν, από εκεί που δεν υπάρχουν τόσες ευθύνες ενώ υπάρχει πλήθος αισθήσεων...

[Αγαπώ τον Μεσσία του Haendel]

Από αύριο ξεκινά η λεγόμενη self directed study week, ή αλλιώς catch up week στη σχολή. Είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται/φαίνεται. Μια βδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας θα πρέπει να τρέχω σαν τρελλή για να καλύψω τις τρύπες που άφησα όλες αυτές τις βδομάδες που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ πάνω σε τίποτα σχετικό με τη γραφιστική - μια βδομάδα χωρίς παρακολουθήσεις. Ήθελα ν' ακούω μουσική, να γράφω ποίηση, και να βλέπω ταινίες. Α, ήθελα να κάνω και νέο artwork, αλλά πού χρόνος; Πόσο θα με βόλευε ένα omnipresence τώρα... Σε όλα, παντου. Πολλές, πολλές Αταλάντες, να κάνουν τα πάντα, να είναι παντού, πάντα. Κάποιος να κατέβει και να με... θεώσει, παρακαλώ. Υπόσχομαι να είμαι καλή Αταλάντη. *γελάει*

Ο λαιμός μου συνεχίζει να πονάει εκνευριστικά, όχι τίποτε άλλο, έχω πιει μερικά λίτρα ζεστό τσάι και σούπες, και περιμένει και η δασκάλα του τραγουδιού να κάνουμε το άτιμο το consultation lesson, στο οποίο δεν θέλω να πάω βήχοντας, προφανώς, γιατί είμαι και ψωνάρα, πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Τελικά έχει πλάκα το ελληνικό blog. Του πρόσθεσα και μερικά από τα prints μου, και τη wishlist μου. Άπληστη Αταλάντη! Αν δεν αγοράσουν τα prints σου θες να σου κάνουν δώρο τα prints άλλων. Τς τς τς... Απαράδεκτο.

Μερικοί άνθρωποι τελικά έχουν όντως την ικανότητα να κάνουν "hide in plain sight". Ενδιαφέρον...

Σήμερα έχει πάρτυ γενεθλίων το χαζούλι Μπέκυ. Βαριέεεεεεεεεμαι να πάω. Πρέπει όμως. *γκρινιάζει*

Κοίτα που έκατσα και έγραψα ένα entry που είναι όντως ημερολογιακό!