Μια όμορφη μέρα

Σήμερα η μέρα ήταν γε(α;)μάτη. Σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ, και θα το κάνω χαρούμενη, υποψιάζομαι κιόλας πως αύριο δεν θα με πονάει πια ο λαιμός, ή θα με πονάει λιγότερο. Όλο αυτό το γέλιο, και ό,τι επακολούθησε, είχε τρομερά καλή επίδραση πάνω μου. Ίσως να ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν, η απόδραση. Άλλοι ξεφεύγουν κάνοντας... snowboard στην Ελβετία, εγώ διαβάζοντας και γράφοντας σε χιουμοριστικά topics στο SFF. Τι να κάνουμε! Πραγματικά με πόνεσε το στομάχι από το γέλιο, το άγχος μου μειώθηκε σημαντικά και έπεσε και ο πυρετός! (Να είστε καλά παιδια, απίθανο γέλιο.)

Σήμερα η μέρα είχε το καλύτερο τέλος, ήρθα κοντά μ' έναν άνθρωπο που είχα νομίσει πως με απέρριπτε και με θεωρούσε φιάσκο - ως γνωστόν το χειρότερο που μπορεί να μου κάνει κανείς είναι να αμφισβητεί αυτά που νοιώθω, μιας και έχω αφιερωθεί στα συναισθήματα και στην αλήθεια σαν άνθρωπος, κι αυτή η απόφαση φταίει για όλη την υπέροχη χαρά και όλο τον πόνο που έχω εισπράξει από τότε ως τώρα... Φυσικά αυτή η εντύπωσή μου δεν θα με ενοχλούσε αν ο άνθρωπος αυτός ήταν άδειος, με στενοχωρούσε επειδή έβλεπα πως δεν ήταν άδειος, και μ' έτρωγε το "γιατί;" καθώς δεν πιστεύω πως οι διαφορές στην αισθητική είναι λόγος ικανός να δημιουργήσει πραγματικό ρήγμα ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν συναισθηματικό κόσμο και μυαλό σε λειτουργία, όχι παρατημένο τέλος πάντων - δεν δηλώνω και Einstein. Όταν λέω όχι παρατημένο εννοώ όχι επαναπαυμένο... Ανήσυχο. Όχι ωχαδερφίστικο, όχι "you think too much..." στυλ...

-----

Πάντως, το να φοράει κανείς μάσκες για να αλλοιώνει και να κρύβει το συναίσθημά του είναι σχεδόν εξ' ίσου ιερόσυλο με το να φοράει μάσκες ψεύτικων συναισθημάτων. Ειδικά αν προσπαθεί να κρύψει το συναίσθημα κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Αν το καλοσκεφτεί κανείς και οι δυο στάσεις πληγώνουν, η πρώτη και τον άνθρωπο τον ίδιο, και τους άλλους, κι η δεύτερη μόνο τους άλλους - αλλά ποιος ξέρει τι συμβαίνει μέσα σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν την ανάγκη να παίζουν τέτοιο θέατρο; Θέλω να πιστεύω πως δεν έχω γνωρίσει κανέναν από τους δεύτερους, ειλικρινά. Έχω αυτή την αρχή, δεν είμαι καχύποπτη, όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Δεν συστήνω σε όλους αυτή την στάση ζωής, θέλει να αντέχεις πολλές σφαλιάρες... Αλλά για μένα είναι η αληθινότερη όλων, και μιας και η αλήθεια είναι κάτι που ο καθένας βλέπει από διαφορετική οπτική γωνία, ακολουθώ την καθαρά δικιά μου αλήθεια, αυτό που νοιώθω σωστό, και αποδέχομαι και τις σφαλιάρες.

Φυσικά όταν τρώω τις σφαλιάρες γκρινιάζω, το γνωρίζω αυτο. Αλλά οι φίλοι, οι αγαπημενοι, καταλαβαίνουν, και αν δεν είναι κανείς γύρω να καταλάβει όλο και κάτι βρίσκω να κάνω... Δεν αμφισβητώ πως άλλους τους βοηθά η καχυποψία τους, ίσως να τους προστατεύει από κάτι που δεν θα μπορούσαν να παλέψουν την δεδομένη στιγμή, πως άλλοι είναι ο εαυτός τους όντας καχύποπτοι. Απλά, να, αν το έκανα εγώ θα αισθανόμουν όντως φιάσκο! Ό,τι νοιώθω το εκφράζω σαν νοιώσω πως παλεύει να βγει έξω, να εκφραστεί. Το βγάζω έξω όπως ακριβώς αυτό θέλει να βγει, κι ας είναι και αξιολύπητο, γελοίο, υπερβολικό. Αν το μετρίαζα και το εξωράιζα, θα ήταν ψεύτικο. Βέβαια αρκετοί άνθρωπο φοβούνται όταν βλέπουν έντονα πράγματα, φοβούνται μην είναι ένα μάτσο μπούρδες, really... Αλλά και πάλι, δεν θα πρόδιδα εμένα κρύβοντάς τα. Δεν θέλω να κρύβομαι απλώς γιατί καμιά φορά όταν βρίσκεται κάτι μπροστά στα μάτια μας δεν το βλέπουμε! Στο κάτω κάτω, at the end of the day, ακόμα κι αν χρειαστεί μάχη πρώτα, ή απλά χρόνος και κόπος, όσοι είναι να καταλάβουν, καταλαβαίνουν - κι οι επικοινωνιακές μας κεραίες κάνουν γούτσου χαρωπές κι ευτυχισμένες.