Άνοιξη, εντροπία, ήλιος, έρωτας και ανθρωπότητα - πέντε χτεσινά ποιήματα

Περί των περιπάτων

Έχω βαλθεί να γυρίσω πίσω στο χρόνο,
κι ένας από τους παρατηρητές –
εκείνος που κοιτάζει από ψηλά,
έν’ από τα πολλά μου εγώ,
γελάει μαζί μου.

Γυρίζω μοναχή στο δρόμο νωρίς τ’ απόγευμα,
ή και το βράδυ, ή αργά τη νύχτα,
και ψιθυρίζω προσευχές,
ανασαίνω τις λάμψεις που συναντώ,
σωπαίνω – μήπως κι ακουστώ.

-----

Η φαντασίωση των φτερών

Στο πρόσωπό σου χαϊδεύω το παράδοξο,
αγγίζω τη ζωή, αυτό το τόσο χρωματιστό ταξίδι
προς το πιο άγνωστο απ’ τ’ άγνωστα...

Ναι, θα ‘θελα να ΄χεις φτερά·
θα το ‘θελα, πόσο θα το ‘θελα –
τ’ αληθινά φτερά έρχονται με υποσχέσεις,
έρχονται με τη χάρη τ’ ουρανού,
θα σ’ έκαναν κάτι παραπάνω από άνθρωπο,
κι ίσως τότε, ίσως τότε να πετούσες
μ’ εμένα αγκαλιά σου,
ίσως τότε να μη φοβόμουν το πέταγμά σου.

-----

Εμπνέοντας άλλους

Τους ζήτησα να χαμογελούν,
και χαμογέλασαν.

Πόσες ψυχές;
Τρεις, τέσσερις;
Χαμογελούσαν δυνατά στον ήλιο –
είχε ήλιο σήμερα.

Άραγε κράτησαν τα χαμόγελά τους,
σαν έδυσε το ωραίο φως;

Κάθομαι εδώ κι αναρωτιέμαι·
θα ‘ναι που το δικό μου μ’ έχει αφήσει τώρα...

-----

Ερωτευμένη παρήχηση

Εσύ να γελάς, να γελάς, να γελάς
κι εγώ θα γράφω μάταιες, καμπανούλες λέξεις,
θα κλείνω το γέλιο σου μέσα στα λάμδα που αγαπώ
για όταν θα φύγεις, ή και για πάντα...

Θα ‘ναι σαν μήνυμα σε μπουκάλι,
ξέρεις, γυάλινο, γυάλινο και της θάλασσας –
πολλά μηνύματά, πολλά μπουκάλια...
Θα τις πετάξω μια μέρα μακρυά τούτες τις λέξεις,
θέλω ασημένιος καθρέφτης να γίνουν,
παρηγοριά· ανάσα για τους επόμενους.

-----

Τουλάχιστον, γενναίοι

Είμαστε ζωή.
Τραγουδιστή, αεικίνητη ζωή που χαμογελά,
γάργαρη οδεύοντας προς το τέλος της.

Είμαστε... τι;
Ένα όμορφο παράδοξο.

Φτάνουμε εδώ χωρίς να κρατούμε τίποτε,
άδεια τα χέρια μας,
κι όλο μαζεύουμε κοχύλια,
όλο τα γεμίζουμε,
γεμίζουμε τις τσέπες μας,
τα μάτια μας,
τα χείλη μας·
σκίζονται οι τσέπες μας,
ξεχειλίζουν,
ξεχειλίζουν και τα μάτια μας,
και τα χείλη μας ξεχειλίζουν περίσσια φιλιά,
κι όλο μαζεύουμε κοχύλια.

Είμαστε... τι;
Μερικές χούφτες γενναία αστρόσκονη
που ‘χει τη δύναμη να χαμογελά,
που έχει τη χάρη να χαμογελά γνωρίζοντας,
πονώντας – ίσως και μονάχη.

-----

In the memory of Sir Bruce McLeod

Το τελευταίο που θυμάμαι από εκείνον
είναι να μου λέει πως ό,τι και αν χρειαστεί
θα είναι στο πλευρό μου
και πως θα σώζαμε μαζί τον κόσμο
από τους μαύρους πύργους
που ξεπηδούσαν σα πίδακες
αρχέγονου, ασφυξιογόνου κακού
κι απειλούσαν το φως,
το φως που είχαμε ήδη κάποτε αρνηθεί.

Ήμουν βασίλισσα τότε, τρανή,
κι ας είχα μέσα σε μερικές νύχτες
χάσει το διπλό μου στέμμα,
κι ας είχα μείνει μοναχά θρύλος,
σκιά δυο κόσμων,
διασχίζοντας μιαν άδεια γη, μια ξέρα
που κάποιοι την έλεγαν κόλαση -
έναν καμμένο τόπο
που έμελλε να φυλάει για μένα
τους εφιάλτες της λευκής μου φύσης
και τη μοίρα των φτερών μου.

Πριν λίγο ήρθε μήνυμα βαρύ
από τον τόπο που υπήρξε κάποτε
τόσο ελαφρύς για μένα,
μήνυμα για μια από κείνες τις ψυχές
που γνώρισα πρώτα ντυμένες
με τα όνειρά τους,
κι έπειτα με τα ρούχα τους τα καθημερινά –
ήρθανε νέα πως έφυγε ο σερίφης μου,
πως πάει, ταξίδεψε γι αλλού,
πώς η μεγάλη του καρδιά
τον πρόδωσε.

-----

Για τον Πάνο που έφυγε στις 02-01-2006.
Υπέφερε από μεγαλοκαρδία, δεν το ήξερε κανείς - ούτε οι γονείς του. Έπαθε ξαφνικά ανακοπή. Η ειρωνία είναι πως ήταν όντως 'μεγάλη καρδιά'. Από τους πιο αγαθούς και ζωντανούς ανθρώπους που έχω ποτέ γνωρίσει - ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες μου σε rpg [στο ωραιότερο όχι-solo chronicle που έχω παίξει ποτέ], και μέλος της καλύτερης παρέας που είχα ποτέ, στις Σέρρες, για έναν ολόκληρο χρόνο, έναν πραγματικά ελαφρύ και ξέγνοιαστο χρόνο, ευτυχισμένο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Ας είναι καλά όπου και να είναι, και μιας και δεν θα ήθελε να νοιώθω έτσι όπως νοιώθω, ας θυμηθώ καλύτερα ένα από τα μαργαριτάρια μας σε αυτό το chronicle...
"Τι 'οίκος διασκέδασης' και μαλακίες; Με etiquette 0, μια χαρά μπουρδέλο είναι!"

Χάρισμα

[Ήμουν κι εγώ εκεί…]

Σαν μέσα σου – τότε που αρχίσαν όλα – να φύσηξε
η πνοή δυνατότερα·

είναι μ’ αυτήν την πνοή που προστάζεις τους στεναγμούς μου,
μ’ αυτό το φύσημα που τραγουδάς λέξεις λύτρωσης στ’ αυτιά μου,
μ’ αυτήν την ανάσα που δίνεις υπόσταση
σε σύμβολα από μελάνι και φαντασίες
ωραίων ψυχών που έχουν την ευτυχία
να φέγγουν, ν’ αστράφτουν στα μάτια σου ακόμα
– κι ας έχουν πριν καιρό μακρυά ταξιδέψει.

-----

(04-03-2006, στο λεοφορείο, γυρνώντας από το Dorset στο Derby.)