Απάντηση σε ένα ποίημα

Πάω κι εγώ για λίγο στο πιάνο

Είπα κι εγώ να πάω για λίγο στο πιάνο
καθώς σκέφτηκα πως εκεί βρίσκεις εσύ ό,τι έχεις χάσει:
το γέλιο, το κλάμμα, τη γαλήνη, τον έρωτα–
αλλά μάταια·
αρκέστηκα στο να κουλουριαστώ
για λίγο δίπλα στο σκαμνί του, όπως όταν σ' ακούω.

Βλέπεις εγώ δεν μπορώ να το κάμω να τραγουδήσει,
τ' ασπρόμαυρα πλήκτρα δεν απαντούν στο δικό μου κάλεσμα·
κι ύστερα, σαν του ζητώ να παίξει μόνο του πρελούδια-φαντάσματα
δεν υπακούει στο θέλημά μου–
ακίνητος στέκει τριγύρω του ο αέρας και με περιγελά.

Δεν είσ' εκεί·
στο δωμάτιο με τον μεγάλο καθρέφτη κάμει βόλτες το σκοτάδι,
[νοιώθω τα παχιά του βήματα στο μαλακό χαλί]
στην τραπεζαρία κάμει σουλάτσο η αγριεμένη σιωπή
και φοβάμαι–
κανείς δεν τραγουδά για μένα αυτή τη νύχτα, τελικά,
κανείς την επόμενη,
κανείς μέχρι να με φέρει το τραίνο ξανά στα ωραία τούτα μέρη.

-----

Αθήνα, 30-6-2006.

Μερικά ακόμη ποιήματα

Περασμένα

Εγώ τα θυμάμαι,
όλα τα θυμάμαι.

Είναι μεγάλα, σπουδαία,
και φωτισμένα απ' τη λαχτάρα·
συνέχεια την ψυχή μου απασχολούν...

Μεγαλώνω εγώ
και συρρικνώνονται τα ωραία δέντρα,
κυλάει ο μετρημένος χρόνος μου
κι όσο πάνε μικραίνουν τα μεσημέρια.

Έρχονται στον ύπνο μου όλα
σαν τολμήσω να τα εξορίσω -
χρωματιστά, ευωδιαστά, μοναδικά, δικά μου·
περασμένα, τελειωμένα, φαντάσματα...

Έρχονται οι στιγμές,
έρχονται οι ώρες που με σχημάτισαν,
που με σφράγισαν κι έμειναν αδιάφορες
για 'κείνους τους αγέρωχους άλλους.

Έρχονται τα γλυκά νερά μιας πηγής
που τρέχει ασταμάτητα, χρόνια,
έρχονται οι πετούνιες χορεύοντας αγκαλιά
με τους πανσέδες,
έρχονται τα καλοκαίρια με τη βία της ζέστης τους.

Όλα έρχονται - ακάλεστα·
όλα τρέχουν να μου προφτάσουν
τα μαντάτα της λήξης μου, της ανθρωπιάς μου,
όλα να μου θυμίζουν πως θα φύγω μια μέρα,
πατώντας τους όρκους μου:

"Για πάντα, για πάντα..."

-

Μελισσοχώρι, Μυγδονία, 11-6-2006.

-----

Η συναυλία

Οι βελούδινες φωνές καλησπερίζουν το δειλινό
χτίζοντας σκάλες για να πατήσω·
μ΄ανεβάζουν στα ύψη τους για λίγο,
κι αφήνομαι έτσι από κει να κοιτώ -
άραγε κάπως έτσι μας κοιτάζουν και μας οι άγγελοι σαν ζούμε με την ψυχή μας;

Οι προβολείς πέφτουν πάνω σε χάλκινα, ξανθά, μαύρα μαλλιά,
χρωματίζουν φορέματα, πουκάμισα κι εσάρπες,
ξεγελούν· κι ας μην είναι τίποτε ιδιαίτερο -
εγώ είμαι στο σκοτάδι κρυμμένη και μ' ορθάνοικτα μάτια, χαμογελαστά, κοιτώ·
κι αυτοί, οι θαρραλέοι - όλοι τους - χαριεντίζονται εκεί ψηλά με το φως.

-

Αθήνα, 16-6-2006.

-----

Σε μένα, από εκείνον
[ή τι θα μπορούσε να είχε γράψει]

Θα έρθω με τη νύχτα,
θα έρθω σαν έχουν πια σβήσει κι οι τελευταίες ξέπνοες, μαβιές αχτίδες.

Θα έρθω σαν σκοτεινιάσει,
σαν μόνο το κερί θα μένει
κι η ελπίδα σου, η άσβεστη, που ξέρει να υπομένει.

Με τον καιρό -
με τον καιρό θ' ανοίξουν οι πόρτες,
θα φυσήξει άλλοτε δροσερός, άλλοτε ζεστός ο αέρας,
θα σε δω μ' άλλα χρώματα,
θα τραγουδήσεις.

-

Αθήνα, 16-6-2006.

-----

Κυριακή

Kι αν είμαστε φτιαγμένοι για να σε φτάσουμε,
κι αν είμαστε πνοή και φως, και ψίθυροι κάτω απ' ωραία φεγγάρια,
γιατί μας έριξες σ' αυτό το λάκκο;
Γιατί μέσα στις λάσπες να παλεύουμε για δύναμη
και να γευόμαστε μια τόσον αλμυρή ελπίδα;

Ειν' η μέρα σου σήμερα κι είπα να κάνω το δικό σου,
είπα να δώσω μια και ν' αγκαλιάσω τη χαρά -
μα τα σιχάθηκες τ΄αδέξια μάγια μου και το ξεσκέπασες το ψέμα.

Αστεία θα φαίνομαι, θαρρώ, έτσι που με το δάκρυ
και το γιατί τ' ανούσιο σου απευθύνομαι.
Αστεία, σαν τόσους άλλους, τόσους πολλούς...
Όλοι μας θέλουμε βλέπεις ν΄αγγίξουμε τα σύννεφα δίχως κανέναν κόπο,
όλοι μας να πετάμε δίχως κούραση στην πλάτη και στα μπράτσα,
όλοι μας να μας αγαπούν και λερωμένους.

-

Αθήνα, 18-6-2006.

-----

Αντικαθρέφτισμα

Αυτή είμαι.
Έχουν περάσει από πάνω μου αρκετά φεγγάρια, ξέρω κάτι.
Έτσι είμαι -
τ' αντικαθρέφτισμά μου δε θ' αλλάξει,
κι ούτε φτερά θε να φυτρώσουνε στους ώμους μου.

Είμ' η μορφή των όσων θέλησα,
πήρα το σχήμα μου από τα σωστά μου μα κι απ΄τα λάθη-
αν ξέρεις να κοιτάς βαθειά είναι στους στίχους μου που μοιάζω
και σε κάτι νύχτες ατέλειωτες, δεμένες με το κλάμα.

Αυτά έχω.
Δεν έχω άλλα να σου δώσω, σε λίγο ο χρόνος θα 'ναι εχθρός μου.
Έτσι ξέρω -
πάντα με ξεπερνούσαν τα όνειρά μου,
πάντα μ΄αγκάλιαζε το υγρό χώμα σαν έπεφτα απ' τον ουρανό.

-

Αθήνα, 18-6-2006.

-----

Der Baronin Josefa von Braun gewidmet, Opus 14 Nr. 2

Θυμάμαι κάτι μεσημέρια που κρατούσαν ώρες ατέλειωτες, θαρρείς,
κάτι μεθυσμένα, πράσινα φύλλα,
κάτι μελωμένα δάκτυλα και κουταλιές,
κάτι μουντζουρωμένα πρόσωπα,
τη μυρωδιά του απαγορευμένου καφέ
και τη δροσιά που χάιδευε τις καυτές πέτρες σαν γινόταν πια απόγευμα.

-

Αθήνα, 21-6-2006.

-----