Απάντηση σε ένα ποίημα

Πάω κι εγώ για λίγο στο πιάνο

Είπα κι εγώ να πάω για λίγο στο πιάνο
καθώς σκέφτηκα πως εκεί βρίσκεις εσύ ό,τι έχεις χάσει:
το γέλιο, το κλάμμα, τη γαλήνη, τον έρωτα–
αλλά μάταια·
αρκέστηκα στο να κουλουριαστώ
για λίγο δίπλα στο σκαμνί του, όπως όταν σ' ακούω.

Βλέπεις εγώ δεν μπορώ να το κάμω να τραγουδήσει,
τ' ασπρόμαυρα πλήκτρα δεν απαντούν στο δικό μου κάλεσμα·
κι ύστερα, σαν του ζητώ να παίξει μόνο του πρελούδια-φαντάσματα
δεν υπακούει στο θέλημά μου–
ακίνητος στέκει τριγύρω του ο αέρας και με περιγελά.

Δεν είσ' εκεί·
στο δωμάτιο με τον μεγάλο καθρέφτη κάμει βόλτες το σκοτάδι,
[νοιώθω τα παχιά του βήματα στο μαλακό χαλί]
στην τραπεζαρία κάμει σουλάτσο η αγριεμένη σιωπή
και φοβάμαι–
κανείς δεν τραγουδά για μένα αυτή τη νύχτα, τελικά,
κανείς την επόμενη,
κανείς μέχρι να με φέρει το τραίνο ξανά στα ωραία τούτα μέρη.

-----

Αθήνα, 30-6-2006.