Ένα χθεσινοβραδυνό ποίημα

Μητέρα

Δεν είναι που δεν καταλαβαίνω·
καταλαβαίνω, θέλεις κάποιον που να χαίρεται
με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στις κουρτίνες,
θέλεις ένα παιδί που να γελά, να γελά
κουκουλωμένο κάτω από φρέσκα, μαλακά παπλώματα,
μια κόρη που να γελά κάθε χρόνο στον πρώτο Χειμώνα.

Και δεν είναι που δεν μου ‘χει λείψει·
το πόσο το ζητούν ασυναίσθητα ακόμα κι οι αισθήσεις μου
[βλέπεις μυρίζω ακόμα μυρωδιές, κι ας μην τις φέρνει ο άνεμος]
το ξέρει μόνο το χαρτί, κι οι λίγοι που μ’ άγγιξαν...
Eίναι που πέρασε ο καιρός, κι είμαι μονάχα άνθρωπος.

Δεν υπάρχει βλέπεις πια το δωμάτιο με το μονό κρεββάτι,
πόσος καιρός άραγε πέρασε από τότε που είχα στ’ αλήθεια ένα τέτοιο;
Δεν υπάρχουν οι τοίχοι, δεν με κλείνουν πια,
μα μήτε πια μπορώ να τους βάψω πορτοκαλί, όχι,
δεν μπορώ να ζωγραφίσω αναρριχώμενα λουλούδια πάνω τους,
δεν μπορώ να υπερασπίζομαι με σθένος την ακαταστασία μου.

Και δεν υπάρχουν στεφάνια έξω απ’ την πόρτα,
ο Άι-Βασίλης με το βαμβάκι μας άφησε, έτσι θυμάμαι,
δεν είναι ποτέ αργά τη νύχτα, δεν πρέπει ποτέ να γυρίσω σπίτι,
μα δεν υπάρχουν ούτε χειμερινά ρούχα για κατέβασμα,
ψάχνω τη μυρωδιά απ’ το ξεθωριασμένο εκείνο πάπλωμα σε φιλιά,
ψάχνω να φτιάξω κι εγώ ένα εγώ που να μπορει να σημαδεύει τις εποχές,
που να μπορεί να με βάζει τυλιχτά για ύπνο νωρίς το βράδυ,
και να μου διαβάζει όλα, όλα τα γράμματα, ακόμα κι αυτά στα οπισθόφυλλα...

-----

Derby, 23-5-2006