Έμπνευση

Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα ναι.

Πηγάδια που στον πάτο τους κρύβουν κοιμώμενα όνειρα,
κοίτες από σκοτάδι, μελανιασμένα μέρη, βογκητά που ως πάνω δεν ηχούν -
εκεί γεννιέται το νερό μας το καθάριο.

Φυτρώνει απ’ τ’ απλωμένο χέρι που χτυπιέται για σχοινί το λουλούδι μας,
πίνει από το νερό της πτώσης, μεγαλώνοντας ευγνωμονεί,
και μας τραβάει ψηλά διψώντας για τον ήλιο.