Ολόφωτα απομεινάρια απ' αστέρια

Δεν είδα την προειδοποίηση,
θαμπώθηκα στ' αλήθεια, δεν την είδα.
Δεν παραπονούμαι πως την έκρυψες,
απεναντίας την φανέρωνες με λέξεις που έλαμπαν κόκκινες
σαν δυσοίωνοι φάροι...

Και δεν ξέρω πού σταματουν
τα παιχνίδια
δεν ξέρω πού σταματά
το βλέμμα σου να ναι τέχνη,
πού σταματά το πείραμα
και πού το κρύο την ψυχή σου ξεμακραίνει.

Δε φανταζόμουν το σφίξιμο,
τη μέγγενη γύρω απ' το λαιμό μου.
Δεν σε φοβόμουν κι ας το ζητούσες.
Μόνο γελούσα, γελούσα διάφανα
και θαμπωμένη κατάπινα χούφτες αστέρια.

-

Κοίτα με τώρα, ανεβαίνω τις σκάλες του φάρου.
Κοίτα, και χαμογέλα, χαμογέλα...
Κοίτα, τ' αστέρια πέφτουν απ' το στόμα μου
σαν με χτυπάς,
σκαλί παρά σκαλί,
ένα για κάθε χτύπημα.

Κοίτα, κάμει σινιάλα κατακόκκινος ο φάρος,
σπείρες από σκαλιά θολά γεμίζουνε τα μάτια μου,
πέφτουν λυμμένα, χαλασμένα τα μαλλιά μου,
λερωμένα από αίμα
και στολισμένα θαρρείς μ' ολόφωτα απομεινάρια απ' αστέρια.