Έξι ποιήματα, Αθήνα, 26-12-2005

Καταρράκτης

Είν' ένα βλέμμα φοβισμένο
που 'χει σκαρφαλώσει στα μάτια σου,
στο μέτωπό σου, στους δρόμους έκφρασης
που κάποτε θα γίνουν ρυτίδες...
Είν' ένα βλέμμα που πότε-πότε υπάρχει
και πότε-πότε χάνεται.

Μια λάμψη σαν αγριμιού μικρού φωτιά
γλιστράει στις γραμμές του προσώπου,
χαϊδεύει τα χείλη σου,
τα ξεσηκώνει σε δειλά χαμόγελα,
σε αμήχανες κινήσεις, ανεπαίσθητες, τα παρασέρνει.

Είναι σα να φοβάσαι τα λόγια,
την έκστασή μου που σαν μέσα μου πια δε χωρεί,
ξεφεύγει, κρέμεται με το 'να δάκτυλο
κι ύστερα πέφτει καταρράκτης πάνω σου,

μ' ορμή ξεσπά,
μ' ορμή υποσχέσεις δίνει.


-----

Το σπίτι με το φως

Στο σπίτι με τα σκαλιστά έπιπλα
αντηχεί μουσική τα πρωινά, τα βράδυα
- σταματάει, σαστίζει το τίποτα.

Φέρνει μαζί του μνήμες ήχου ο άνεμος,
σαλεύει η σιγή,
τρυπώνουν απ' τις χαραμάδες, κρυφά,
οι ανθισμένες φωνές
- κι αναδεύουν το χρόνο.

-----

Θέλησα

Ζήλεψα από σένα το άσπρο εκείνο πέπλο,
ζήλεψα τον ζεστό πυρήνα,
εκείνον που τραβάει κοντά τις πεταλούδες
που αγαπούν το φως, το φως μέσα στη νύχτα.

Ζήλεψα τη φωνή σου που όλο χαϊδεύει, όλο ξυπνά,
ιδέες αλλοιώτικα δοσμένες ξυπνά,
πρωτύτερα κρυμμένες, μαγεμένες - ξένες.

Θέλησα και τα χείλη σου τα γραμμένα,
τα δόντια τα λευκά,
τη γλώσσα σου
κι ό,τι το στόμα σου προφέρει θέλησα,
ζεστό, γλυκό.

Τα δάκτυλα που ταξιδεύουν θέλησα,
που ξέρουν να ομορφαίνουν και τη μουσική ακόμα,
τις φωτεινές σου ανάσες,
το χρυσαφένιο χρώμα σου...

Όλα τα ζήλεψα,
τ' αγάπησα όλα.

-----

Όχι πάντα εδώ
[Άσλαν]

Είδες;
Δεν είναι ήμερος ο κόσμος,
δεν είν' τ' αστέρια πυγολαμπίδες.
Είναι φωτιά, που δεν παρακαλεί πριν κάψει,
κι είν' ο κόσμος θεριό, ελεύθερο θεριό,
που χει πανώρια τη χαίτη.

Φεύγει...
Κι έχουμε ο ένας το χέρι του άλλου
για όταν θα μένει μόνο του ήλιου το βασίλεμα.

-----

Ένα παιχνίδι

Σ' έβλεπα να κινείσαι
σα μαριονέττα που της φύσηξαν πνοή.
Είχες ένα χαμόγελο παιδιού στα χείλη,
μια υποψία θριάμβου μισοκρυμμένη στα μάτια,
κι αφηνόσουν.

-----

Μικρή αλήθεια

Μη σε γελά ο θυμός,
μη φοβάσαι.

Είναι που φεύγω τώρα, σύντομα,
κι έρημος φαντάζει ο δρόμος
δίχως το συντροφικό μας ξύπνημα.