Κι ένα σημερινό

Άρνηση

Κάνεις να μ’ αγκαλιάσεις ξανά
κι εγώ θα σε δεχτώ, ποιος είπε όχι,
θα σε δεχτώ κι ας κοιτάς μακρυά, μακρυά
ενώ εγώ κλείνω σφιχτά τα μάτια.

Η ελπίδα μου βγάζει τη γλώσσα,
με κοιτά αυθάδικα, περιπαιχτικά
το φημισμένο δώρο της ανθρωπότητας,
ο καλογυαλισμένος τροχός της αμάξης μας…

Δεν είμαι πια δεκάξι μικρέ
να βάψω τα μαλλιά μου μωβ,
να ράψω την άρνηση στο μπλουζάκι μου,
να κατεβώ στην κακόφημη πλατεία…

Κι αν ήμουν δεκάξι μικρέ
θα κάπνιζα, μόνο για να φυσώ τον καπνό μακρυά,
θα διάλεγα τον πιο φανταχτερό της πιο φανταχτερής παρέας
και θα του φόρτωνα την άδεια ματιά σου για μια νύχτα.

Δεν θα είχε παράπονο μικρέ,
θα ήξερε κι αυτός πως με τον ξέφρενο χορό
φεύγουν όλα όσα δε φεύγουν αν κλείσεις για λίγο τα μάτια
ναι, εσύ, μόνον εσύ δεν μπορείς να χορέψεις…

~

[Ναι, ήμουν θυμωμένη. Σημερινό, τωρινό.]