Σημερινό

Το παράπονο

...μα είπες ‘νύμφη’,
‘νύμφη’ θέλησες κι είπες,
κι η νύμφη δεν είν’ όλο αέρα και φευγάτο φως,
δεν είναι καλογυαλισμένες λόγιες λέξεις,
δεν είναι ναοί χτισμένοι απ’ άνθρωπο,
δεν είναι μαρμάρινο άγαλμα,
δεν είναι ζωγραφιά,
είναι τα φύλλα,
είναι το χώμα,
το χώμα,
χώμα,
άγριο χώμα και φύλλα,
είναι τα λουλούδια,
τα κόκκινα φουστάνια από τις παπαρούνες
που ΄χουν τις ρίζες τους βαθειά
στο χώμα,
χώμα,
είναι τα λουλούδια,
μα όλα είναι λουλούδι,
όλα,
όλα,
όχι μόνο τ’ άνθη,
είναι κι οι μίσχοι,
ναι,
τα κοτσάνια,
ειν’ η υγρασία και τα ζουζούνια
είναι κι όλες οι πρασινάδες,
όλα που ‘ναι μελλούμενο
να γίνουν λίπασμα,
και πάλι απ’ την αρχή...

[Τη βλέπω τη νύμφη σου,
εδώ, στον καθρέφτη,
και τ΄ατημέλητα μαλλιά της
μαρτυρούν το λάθος σου.]