Ποίημα, χτες τη νύχτα.

Μερικές λέξεις για την ερμίνα

Οι πιο όμορφοι δρόμοι είν’ οι δικοί σου,
αυτοί που τους χτίζεις καθώς τους περπατάς,
αυτοί με τις πλάκες που ηχούν διαφορετικά η μια απ’ την άλλη
σαν τις πατάς –
κάθε φορά με διαφορετική αγωνία φωλιασμένη στην καμάρα
του πέλματός σου.

Δε με ρωτάς, μα τα ερωτηματικά σφυρίζουν
σαν αδικοχαμένα ατμοκίνητα τραίνα,
και σου απαντώ:

Δεν ξέρω τι με κάνει
να θέλω να σπρώξω στο γκρεμό
όλους τους ανθρώπους
με τ’ αόρατα φτερά στην πλάτη·
Ίσως να φταίει που θέλω να βλέπω πολλά χαμόγελα,
πολλά πολύχρωμα μάτια,
πολλούς στρογγυλεμένους αντίχειρες,
πολλές λακούβες πίσω απ’ αυτιά και κάτω από λευκούς λαιμούς
στον κόρφο τ’ ουρανού,
καταμεσής στ’ αεικίνητα σύννεφα...

Δεν ξέρω τι κάνει λίγα από τα πολλά φιλιά ν’ ανθίζουν.

-----

29-9-2006, Derby, UK.