Και κάτι νεραϊδένιο

Ο ηλιοφιλημένος

Ήταν μικρός-μικρός
όταν τον διάλεξε ο ήλιος για δικό του
κι έλεγε την αλήθεια δίχως λέξεις:
χαμογελώντας.

Είχε κλειστά τα μάτια
όταν τρελλούτσικες κι ανέμελες
οι ζεστές ηλιαχτίδες
του δίνανε μια-μια με τη σειρά φιλιά στο στόμα,
στις βλεφαρίδες,
και στο λευκό του μέτωπο,
τ' αχάραχτο ακόμα.

Κοιμήθηκε τις πρώτες νύχτες του κουλουριασμένος μέσα σε γητειές σοφές,
δεμένες με τα μάγια–
ποτέ του δεν τον άγγιξε σκοτάδι και σκιά,
κι ο ύπνος του τον έβρισκε μέσα σε κούνιες απ' αλλοτινά πλεχτά τραγούδια...

Ούτε χορτάρι πάτησε ούτε χώμα σαν παιδί–
του σήκωναν ψηλά τα χέρια και τα πόδια πεταλούδες,
κρατώντας τον γερά από φαρδυά μπατζάκια και μανίκια, πότε δυο-δυο
και πότε πέντε-πέντε,
κι έτσι έμαθε πώς να πετά χωρίς φτερά, για να τις αλαφρώνει,
λίγο πριν του χαρίσει ο βασιλιάς της μέρας το δικό του το ζευγάρι.

[Δεν τ' άκουσα απ' τα χείλη του όλα αυτά,
μήτε από της μητέρας του το στόμα·
μόνη τα βρήκα,
κρυφά, στον ύπνο του, ψάχνοντας στα βαθειά όνειρά του
για ίχνη της μαβιάς μορφής μου,
ψάχνοντας μέσα στα παλιά συρτάρια με τις μνήμες
και τα παράξενα υφαντά
των πιο μικρών-μικρών του χρόνων–
και τίποτε δεν θα ρωτήσω για τα όσα αντίκρυσα·

μ' ακόμα κι αν ρωτήσω, λέξη δε θ' αρθρώσει,
μόνο θα με κοιτάξει δυνατά
και θα μου φανερώσει την αλήθεια σαν και τότε:
χαμογελώντας.]

-----

Στο τραίνο, 14-8-2006.