Ποίημα, κατά τη διάρκεια της ταινίας

Tous les matins du monde sont sans retour

Όταν η φωνή σου νανουρίζει το φόβο μου
ονειρεύονται κοιμώμενες κι οι λέξεις μου
πως θα πάψουν να γεννιούνται μες στο αίμα
από τον έρωτα του σκοταδιού
για το φως,
πως θα τις πάρει μακρυά
ένα πουλί μ' ανοικτά φτερά,
ένα ξανθό αγόρι που δεν θα τ' αγγίζει ο χρόνος,
μια βάρκα στολισμένη με φανάρια
από φως...

Μα τ' ωραίο κι αιχμηρό της αλήθειας ποτέ
δε θαμπώνει
κι όλες οι ιδέες τούτες που ξυπνούν με τα κεριά
δεν είναι παρά φαντασίες μικρές, απέιθαρχες, δικές μου,
παιχνίδια της φύσης·
δεν ήρθ' η ώρα –λέω πως δεν θα 'ρθει ποτέ–
που θα μείνουμε ακίνητες μαζί
εγώ κι οι λέξεις,
δεν ήρθ' η σιωπή·
δεν υπάρχει άλλη γέννηση απ' αυτή,
την κόκκινη,
τα μαλλιά σου μακραίνουν,
η μνήμη μου δε χωρά όλες τις μοναδικές
μέρες,
όλες τις μοναδικές
ώρες...

Καληνύχτα.

-----

Θεσσαλονίκη, 25-7-2006