Άλλο ένα real time ποίημα - αρχίζω να παθιάζομαι με το είδος

Το φως στο πάτωμα

Ξαπλώνω στο πάτωμα και κοιτάζω
με θαυμασμό
όλες τις γυαλάδες κι όλα τα παιχνιδίσματα
που θα έχανα άλλοτε ανάμεσα στα βήματά μου,
όλους τους δρόμους των σκιών και του φωτός
που χαράσσει στο πάτωμα η κουρτίνα σαν αφήνεται
στον λιγοστό αέρα...

Το καλοκαίρι βρίσκει τρόπους
να μας χαϊδέψει·
καταφέρνει κι εισβάλλει από χαραμάδες στις πόρτες,
κάνει όλα τα χρυσαφιά να λάμπουν,
όλα τα καφετιά να χρυσίζουν κι αυτά
απ' τις πολλές αντανακλάσεις...

Δεν θα μπορούσε να 'ναι παρά καλοκαίρι.

Ξαπλώνουμε στο πάτωμα και σε ρωτώ σιγανά αν
το νοιώθεις κι εσύ· αν
σ' αγγίζει μυστικά τούτ' η μέθη που σε βάφει
ολόχρυσo κι εσένα
μαζί με τις καρέκλες,
μαζί με τις λέξεις·
αν μπορείς να νοιώσεις το χάδι της–
το χάδι μου·

κι αποκοιμιέσαι.

-----

Αθήνα, 11-8-2006.