Σήμερα τα χαράματα, σε μια όχι και τόσο καλή στιγμή

Μια στιγμή απ' τις άλλες

Το φως είναι κίτρινο
μα όχι ζεστό, όχι χρυσό του ήλιου,
κι εγώ φοβάμαι
πως θα λειώσουμε τα φτερά μας σ' αγκομαχητά μες σε τσαλακωμένα σεντόνια,
σε δυο πάντα αναμμένες διπλανές οθόνες
κάτω από τον ξεχαρβαλωμένο ανεμιστήρα που αγκομαχά με τη σειρά του στο ταβάνι.

Όλο σου λέω πως όλα γύρω μας χαμογελούν
κι ύστερα δεν αντέχω να σου δώσω ούτ' ένα χαμόγελο δικό μου·
τι να πεις κι εσύ,
τι να πεις κι εσύ...
Σου έδεσα τα μάτια και σ' έφερα εδώ
ψιθυρίζοντας θάλασσες στ' αυτιά σου σα να 'μουν κοχύλι
που στόλιζε κάποτε τα μαλλιά-σχοινιά μιας θαλασσινής·
σου πήρα τα χέρια και σ' έβαλα να κρατάς τα δικά μου
που έτρεμαν καθώς κρατούσα τ' αβέβαιο πινέλο,
και μας ζωγράφισα με γραμμένα, λαμπερά μάτια,
μας ζωγραφισα μ' αστραφτερά μαλλιά-αχτίδες
κόντρα σ' ένα στενόχωρο, παραστολισμένο φόντο...

Το φως είναι κίτρινο
μα δεν το σκορπούν τα φωτοστέφανά μας,
δεν το σκορπούν οι ενωμένες ανάσες·
έρχεται απ' την τελευταία λάμπα του μπάνιου,
κι οι σκιές δεν είναι στολίδια,
είναι το βάρος που κρέμεται απ' τα δάκτυλα και τους καρπούς μου κι αγγίζει το χαρτί,
είναι το βάρος που νοιώθω να με τραβά
προς το κέντρο μιας χωμάτινης, απρόσωπης γης.

-----

Αθήνα, 7-8-2006.