Ποιήματα γραμμένα κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στην Ολλανδία

Koninklijk Conservatorium

Φαντάζει στ' αλήθεια γκρίζα η καινούρια σου κατοικία
όταν κανείς την πρωτοβλέπει,
γκρίζα κι ουδέτερη,
σαν κάτι να περιμένει...

κι έλεγα στην αρχή πως ίσως να περίμενε πολλές θελήσεις,
πολλές ανάσες,
πολλά μάτια λαμπρά κι αλαφροΐσκιωτα
να μαζευτούν και να σηκώσουν ζωηρές σημαίες,
να σηκώσουν τ' αναλόγια, τα όμποε και τις βιόλες,
να σηκώσουν τις μουντές της πέτρες μια-μια,
να τους αλλάξουν χρώμα
και να τις απιθώσουν κάτω απ' τα γαλάζια κομμάτια
του εδώ ουρανού –
μα λάθευα:

Ήταν εσένα που περίμενε
σαν ανέγγιχτος καμβάς,
σαν άδειο φόντο·
αλλοιώς τι εξήγηση να δώσω για τα τόσα έξαφνα χρώματα;

-

Den Haag, 25-8-2006.

-----

Prima Vista
[ ή 'Meeting Johann Jakob Froberger through the hands of Iason M.' ]

Aλλο ένα απόγευμα σιγά-σιγά σκουραίνει
καθώς τα δάκτυλά σου ακολουθούν τα μάτια σου
που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν, έμπειρα πια,
σημάδι-σημάδι,
ν' ανοίξουν το δρόμο για το κρουστό ξάφνιασμα,
για την παλλόμενη επόμενη ανακάλυψη...

Τα τζάμια του παραθύρου γίνονται σιγά-σιγά καθρέφτες
καθώς οι ζωηρές ιδέες αψηφούν το χρόνο και μας αγγίζουν:
πρώτα φανερώνονται σε σένα
κι αμέσως πολεμούν μαζί σου,
τις βλέπω να κερδίζουν έδαφος,
να σε καταλαμβάνουν –
μα οι καθαρές κι οξείες γωνιές του μυαλού σου
δε γίνονται εύκολα έρμαια της έξαψης·
φτάνει η στιγμή που η μουσική ρέει στ' αυτιά μου
και σας βρίσκει ισόπαλους,
θριαμβεύει,
κι έτσι μ' αγγίζουν - τελευταία - τα μακρυνά μαντάτα,
μου αποκαλύπτονται κι εμένα τα περασμένα νέα
καθώς γνωρίζω κάτω απ' τον ουρανό που μας σκεπάζει, μαύρος πιά,
άλλον έναν άνδρα που σε πείσμα του ίδιου αυτού ουρανού,
του χρόνου, που οι νότες του τολμούσαν με περισσό θάρρος να παρακάμπτουν,
νίκησε γι' άλλη μια φορά τη σιωπή
θυμίζοντάς μας πως έχει ξεγελάσει μια για πάντα το θάνατο.

-

Den Haag, 8-9-2006.

-----

Τα πρακτικά

I

Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα επτά άνθρωποι – ή μάλλον
μαζεύτηκαν έξι, κι εγώ σαν να περισσεύω –
για να γεμίσει ένα δωμάτιο μουσική:

Ένα βιολί,
ένα τσέλλο,
ένα όμποε,
ένα φλάουτο,
ένα φαγκόττο,
εσύ στο τσέμπαλο –
κι εγώ που λυπηρά σωπαίνω.

Παρηγοριέμαι στην ιδέα πως ίσως κάποτε
να τραγουδώ πια μαζί τους
ή απλώς κουλουριάζομαι κάτω απ'το βάρος του συμβιβασμού μου
αποδεχόμενη πως ίσως κι όχι,
ίσως αυτό να μη συμβεί ποτε.

[Θα 'θελα να 'μαι κι εγώ ένας ήχος μέσα στους τόσους.]

II

[Aραγε μ' έχεις ξεχάσει εσύ;
Είμαι αόρατη, με κρύβουν τ' αναλόγια
κι ο αέρας που πάλλεται...]

Αν τα όνειρα ήταν λύτρωση,
αν εκεί έβρισκαν όλα τα προβλήματα
μια κάποια λύση,
θα ονειρευόμουν άλλο ένα ζευγάρι φτερά –
μαύρα, λευκα...
εδώ δεν έχει σημασία –
μα δεν είν' έτσι πάντα·
εξ άλλου φαίνεται να 'χουν για λίγο κοιμηθεί
κι αυτά,
μαζί με τις ελπίδες...

[Δεν σε βλέπω από 'δώ.]

Αν μπορούσα να ξεκλειδώνω κι εγώ τα μελανά σημάδια
δεν θα ντρεπόμουν ν' αναπνεύσω
σ' αυτό το δωμάτιο που οι εκπνοές συνοδεύονται πάντα
από ωραίους ήχους,
σ' αυτό το δωμάτιο που με διώχνει τόσο μακρυά σου
όσο κοντά σου θέλω να 'ρθω.

-

Den Haag, 9-9-2006.