Ποίημα που γεννήθηκε απ' τα δάκρυα της χαράς

[Σας παρακαλώ, διαβάστε πρώτα το ποίημα στο link, διαβάστε το πριν διαβάσετε το δικό μου. Το δικό μου δεν είναι παρά μιαν απάντηση που κρατάει την ανάσα της κι εύχεται να 'ναι αντάξια του ποιήματος στο οποίο απαντά...]

~

Η απάντηση

Κάθε σου σ’ αγαπώ θε να το ξεπληρώσω μ’ ένα ποίημα,
και κάθε σου πανώρια λέξη μ’ εκατό δικιές μου·

κι αν είναι όλες τους φτωχές,
κι αν είναι ταπεινές και σκονισμένες,
μην τις αποπάρεις...
εγώ τις ονειρεύτηκα αντάξιες των φτερών σου –
αγγέλους με φτερά δε λεν αυτούς που φέρνουν τ’ άγγιγμα του σύννεφου
σε γυμνά πόδια που πατούν πα’ στο βρεμμένο χώμα
και σε τσαλακωμένα, ξέμπλεκα μαλλιά
δεμένα με τις παπαρούνες;

Η μεγαλύτερη τιμή που μ’ αποδώθηκε
είναι που μ΄αποκάλεσες νύμφη δική σου,
και τ’ ομορφότερο απ’ όλα τα τραγούδια μου
είν’ ένας ψίθυρος που ‘χει απάνω του καβάλα τ’ όνομά σου.

~

[11-10-2006, Derby, UK.]