Δυο χτεσινά ποιήματα, μπορεί κάποτε να τα πειράξω λίγο, δεν ξέρω

Ήρθαν στον ύπνο μου

Παντού γύρω μου γυναίκες-φαντάσματα.
Παντού γύρω μου μάτια ορθάνοικτα,
μάτια κουρασμένα,
μάτια μισάνοικτα...

Παντού γύρω μου φωνές που δε μεγαλώνουν,
φωνές που στάζουν αίμα
κι όμως κρατούν ακόμα το παιδικό τους χρώμα–
φυλακισμένες φωνές:

«Γιατί να μεγαλώνουν τα λευκά κορίτσια;
Γιατί τα μαλακά τους δάκρυα να γίνονται στριγκές κραυγές;

Γιατί να γίνονται γκρίζα από μαύρα τα μαλλιά τους;
Γιατί να μη ζητούν μπαλόνι και μαλλί τ΄αγγέλου πια τις Κυριακές;»

-----

Χαραμάδες κι ανοιχτές ψυχές

Αυτό το δωμάτιο έχει παράξενους τοίχους:
θαρρείς πως μπάζει πάντα παγωνιά όταν πονάμε,
κι όταν γελάμε μπάζει γιασεμιά
και καλοκαίρια...

σαν την ψυχή μας μοιάζει έτσι που δεν έχει πόρτες:
τη μια μπάζει αναθυμιάσεις που βρωμούν καμμένο λάστιχο,
κι άλλοτε πάλι μπάζει άρωμα απ’ τα τριανταφυλλένια σύννεφα.

-----

10-10-2006, Derby, UK.

[Το πρώτο είναι πειραματικό για μένα, δεν γράφω σε τέτοιο στιλ. Και μην ξεχνάτε πως κάνω napowrimo - 30days/30poems. Δεν μπορώ να γράφω συνέχεια στο δικό μου στιλ, όχι κάθε μέρα. Απαιτεί συγκεκριμένο χρώμα έμπνευσης. M.]