Ποιήματα του τελευταίου δεκαπενθημέρου

Αυτοπεποίθηση

Βάφω τα μαλλιά μου
στο χρώμα της επιθυμίας μου,
κονταίνω τη φούστα μου
ως εκεί που μου υπαγορεύει η χαρά μου,
κι ευθύς ρόδο με βαφτίζει ο κόσμος,
και να π’ ανθίζουν οι αγκαλιές,
να που διψούν τα βλέμματα...

~

Νηνεμία

Σήμερα γύρω μου βασιλεύει η ησυχία
και μ’ ανησυχεί...

Ταξιδεύω για την αγκαλιά σου,
για τις έντεκα νύχτες και τις έντεκα μέρες μας,
κι όμως μέσα μου τίποτε δε σαλεύει·
ο έρωτάς μου δε σκιρτά.

Θά ‘ναι που πάγωσε ο χρόνος
κι έγινε λείος κι ακίνητος
ως που να σε συναντήσω –
θά ‘ναι που μάχεται να μοιάσει μαζί του κι η ψυχή μου.

~

Πατίνα

Το πέρασμα του χρόνου
δεν έκλεψε την παιδική χαρά απ’ τα μάτια σου –
είν’ εκεί, ακόμα εκεί,
κι όσο περνάει απ’ το χέρι μου
θα της προσφέρω μαγιάτικα στεφάνια πλεγμένα παιχνίδια
να μένει.

Οι σκέψεις για την αρχή και το τέλος
που εισέβαλλαν ξανά και ξανά στις νύχτες σου,
κάθε φορά σαν και την πρώτη
από τότε που τους άνοιξες την πόρτα
[είν΄αυτό θαρρώ το τίμημά μας,
είναι που κοιμόμαστε αγκαλιά με τη μεγάλη ερώτηση],
οι πονεμένες στιγμές
που σε βρήκαν να προσπαθείς να στήσεις ύπνο κι όνειρα στο σκληρό πάτωμα,
τα μισά βλέμματα αυτών που δεν μπόρεσαν απ’ την αρχή να σ’ αναγνωρίσουν,
η λογιών-λογιών δίψα και πείνα,
τ’ αδίστακτα γυμνάσια της ακριβής αγάπης
πού έφτασε αργά
μέσ’ απ’ τα ζιζάνια και τ’ αγριόχορτα,
μεσ’ απ’ την άγια ξεχασμένη τρύπα στο φράχτη της χαμένης ελπίδας,
μα και τόσο νωρίς, νωρίς,
[μιας κι είναι πάντα νωρίς για τέτοια ανήμερα θεριά να φτάνουν]
δε θόλωσαν τ’ απαράμιλλο βλέμμα...

μόνο το ‘κάναν πιο βαθύ
και τού ‘δωσαν τον πορφυρό μανδύα της πέρα φωτιάς
να τρομάζει τους πολλούς δειλούς
και να τραβάει κοντά τους λίγους άλλους,
αυτούς που φοβούνται μα χαμογελούν αυθάδικα στα δόντια του φόβου
για να του δείξουν τα δικά τους,
κι ας μην ειν΄ακονισμένα και γυαλισμένα –
τού ‘δωσαν τον πορφυρό μανδύα απ’ τα μέρη αυτών που μένουν για πάντα
να ξεκρεμάει τις πλαστικές, ψεύτικες μάσκες απ’ τα πρόσωπα κάποιων
και να φυτεύει αναρριχώμενες πεταλούδες
στα στήθη κάποιων άλλων.

~

Φεύγω

Έχουν αδειάσει όλα,
το πρόσωπό μου απέμεινε ανέκφραστο
να κοιτάζει το βρώμικο, γκρίζο πάτωμα.
Δεν έχει τίποτε για μένα η πέννα,
δεν έχει τίποτε για μένα κανένας προορισμός
πέρα απ’ αυτόν που αφήνω πίσω,
κανένα όνειρο σε μοναχικό κρεββάτι.

Δεν έχουν τίποτε να μου δώσουν –

αγκυλώνει αυτή η φυγή,
γδέρνουν αυτές ράγες,
είναι σκληρός ο κόσμος σήμερα,
χωρίζει τις νύχτες των ερωτευμένων,
σπάζει τις ενωμένες ανάσες,
ξεμπλέκει τα μπλεγμένα μέλη...

Δεν έχω τίποτε να δώσω σ’ αυτό το χαρτί –

όλα όσα τραγουδώ είναι να γίνουν ευθύς σύννεφα
κι αυτό το τραίνο με τα θολά παράθυρα μου κρύβει τον ουρανό,
το παγωμένο μου πρόσωπο δεν βρίσκει το δρόμο για τη σύσπαση,
ο πονεμένος λαιμός μου δε βρίσκει το δρόμο για το λυγμό,
τα δάκρυα δε βρίσκουν το δρόμο για τον κρύο αέρα που θα τα στέγνωνε
χαρίζοντάς μου μια κάποια λύτρωση...

Είχα να γευτώ τέτοιο τίποτε
απ’ όταν θαρρούσα πως δε θα σ’ άκουγα ποτέ
να λατρεύεις μια-μια τις ανάσες μου,
από τότε που δεν τολμούσα να σ’ ονειρευτώ
να φυλάς με φιλιά τα όνειρά μου.

~