Μερικά απ' τα ποιήματα των τελευταίων ημερών

Ζωή

Μ’ αρέσει να παρακολουθώ τη ζωή να ζουζουνίζει,
να στριφογυρνά,
να υφαίνεται,
μ’ αρέσει να χαζεύω τα παιδιά,
τους σκίουρους, τα δέντρα,
τ’ απέναντι χέρια ν΄ανοιγοκλείνουν τις κουρτίνες
πρωί και βράδυ,
τ’ ανήσυχα βλέμματα των επιβατών στα λεοφορεία...

Μα πιο πολύ απ’ όλα μ΄αρέσει να τη βλέπω να γεννιέται –
να βλέπω χαμόγελα ν’ ανθίζουν,
μουσικές να παίρνουν τις πρώτες τους ανάσες,
κι εραστές να κάνουν βουτιές ο ένας στα μάτια του άλλου.

~

[16-10-2006, Derby, UK.]

-----

Λίγο ακόμα

Θα έρθω σε δυο μέρες, έρχομαι, φτάνω –
θα έρθω με τα μάτια μου γεμάτα με το φως
που σιγοφέγγει στα παράθυρα
των πύργων της προσμονής,
των υψωμένων εκεί, μεσα στις κόρες,
ανάμεσα στα ζεστά ποτάμια της ίριδας
πέτρα την πέτρα, μέρα τη μέρα·
θα έρθω με τα χέρια μου γεμάτα χρωματιστά πακέτα
και πεινασμένα χάδια,
με τα μαλλιά μου γεμάτα φωτιά,
κι εύχομαι να ‘μαι εγώ,
εγώ τ’ ακριβότερο απ’ όλα τα δώρα
που θ’ απιθώσω στην αγκαλιά σου.

~

[18-10-2006, Derby, UK.]

-----

Οι νύχτες

Έχουμε τώρα πια πολύ φως.
Έχουμε τόσο απ’ αυτό τ’ άλλο, τ’ αφύσικο φως
που σκιαχτηκαν τ’ αστέρια και κρύβονται τις νύχτες·
πάνω απ’ τις πόλεις κρέμεται θαρρείς μονάχα
ένας θολός κόκκινος θόλος...

Τότε που δεν είχαν τόσο φως
έπεφταν πιο νωρίς για ύπνο το βράδυ·
μα κάποιοι λίγοι, λίγοι μόνο, έμεναν ξάγρυπνοι
συντροφιά με τ’ αστέρια που ακόμα έλαμπαν άφοβα,
και προσπαθούσαν να ψηλώσουν σαν τον καπνό των κεριών
και να τα φτάσουν...

Δεν είχε τόσο φως τις νύχτες του Bach και του Michelangelo.

~

[19-10-2006, Derby, UK.]

-----

[Έγραψα και στις 17 του μηνός ένα, αλλά ξεκίνησε ως αγγλικό τραγούδι, και δεν είμαι σίγουρη γι αυτό ακόμη. Αργότερα...]