Για τον φίλο μου τον Διονύση

Μια αληθινή ιστορία

Μέρες τώρα θέλω να πω μια ιστορία
για έναν άνδρα που θα μείνει για πάντα παιδί,
κι έναν άλλον που δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο.

Είναι μια ιστορία καθημερινή,
απλή,
μα νομίζω πως σαν την τελειώσω
θα εύχεστε να ‘σασταν κι εσείς εκεί
να καμαρώσετε την αστρόσκονη
να νικά το χρόνο...

[Γιατί ήταν αυτό που λέμε ‘μεγάλος’
ο άνδρας που θα μείνει για πάντα παιδί,
και ‘νέος’ ‘κείνος ο άλλος,
ο στεγνός από μάγια.]

Πήγε λοιπόν ο πρώτος άνδρας
που θα τον λέμε ονειροταξιδευτή,
να ζητήσει μια ταινία από ένα μαγαζί,
μια ταινία απ’ αυτές που αλαφρώνουν την ψυχή
και χαϊδεύουν τις άκριες απ’ τα χείλη
φορώντας τους γλυκά χαμόγελα,
κι ο δεύτερος άνδρας γελούσε χαιρέκακα
καθώς του έλεγε πως αυτό που ζητά,
η Mary Poppins,
[όλοι σας την ξέρετε, όχι;]
«Δεν υπάρχει,
και δεν πρόκειται να ξανάρθει ποτέ.»
Ήταν πολύ ευτυχής, φαίνεται,
που δεν θα έδινε στον ‘ξεμωραμένο’
την όμορφη ανάσα που ζητούσε.

Τώρα θα περιμένατε να λυπηθεί
ο ονειροταξιδευτής μας,
ή να θυμώσει που με τόση σκληράδα τυλιγμένη
ήταν η απάντηση που πήρε –
μα είχε τρία αστέρια στις τσέπες του
και λίγη αστρόσκονη απ’ το προηγούμενο ταξίδι του
έλαμπε στα μάγουλά του
και στην άκρη της μύτης του,
κι έτσι χαμογέλασε...

Χαμογέλασε,
έβγαλε κάτι από την τσάντα του,
[ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι κρύβουν τα αιώνια παιδιά
μέσα στις τσάντες τους!]
ένα βιβλίο·
το έδειξε στον υπάλληλο
κι είπε:

«Θα ξανάρθει! Το λέει στο τέλος του τελευταίου βιβλίου της!»

Κάπως έτσι, λοιπόν,
νίκησε εκείνη τη μέρα
η αστρόσκονη το χρόνο.

~

[14-10-2006, Derby, UK]