Μερικά χωσιματικά και κάμποσες υποτροπές

Έννοια
[Διότι είμαι η πρώτη και η τελευταία, είμαι η τιμημένη κι η καταφρονημένη, είμαι η πόρνη και η αγία.]

Να τρέξω μέχρι να θυμηθώ ποια είν' αυτή η εγώ που φοβάσαι,
ποια χρειάστηκε στο νου σου να κρύψεις με μαλακά πέπλα –
καί για να την αγαπήσεις, καί για να την προδώσεις.

Έπειτα να φορέσω το μωβ το βαθύ, το τελετουργικό,
και να φανερωθώ μπροστά σου ολάκερη,
και να σαρώσω τα φτενά και τα φτιασιδωμένα·
να σηκώσω πυρωμένη την άμμο και να σου μπαίνει στα ωραία μάτια,
να σε τυφλώνει για να πονάς –
εσύ που δεν τολμάς να δεις –

να σε τυφλώνει για να δεις.

~

[19-2-2007, Toulon, France.]

-----

Στα μέρη μου

Έχω τα πρωινά να τεντώνομαι
με τό ‘να χέρι στο κλαδί του δέντρου
το πιο καλό για τη χούφτα,
το γερό μα που να χωρά.

Έχω και τ’ άλλο χέρι ν’ αρπάζει απ’ τα μαλλιά τον ήλιο,
να τραβά τις ηλιαχτίδες ως που να πονούν,
να νοιώθουν πως είναι.

Οι άγγελοι απ’ τα μέρη μου βλέπεις αντέχουν τη δαγκωματιά,
κι έχουν γερά μαλλιά-ηλιαχτίδες που και να κρεμιέσαι ασήκωτη
φωτοβολούν,
που σε κρατούν να κάμεις κούνια
και να ουρλιάζεις πως χωρίς αυτές δεν είσαι.

~

[22-2-2007, flying from Marseille to London.]

-----

Νωρίς

Είναι και μερικοί θεοί μικροί
που τους τρομάζουν τ’ άγρια σώματα με το χορό
και τα βαμμένα μάτια·
που τους μεθά η ιδέα του αίματος,
κι όμως τους φέρνει σκοτοδίνες
κι ιλίγγους
σαν αναβλύζει ακόμα ζωντανό
μεσ’ απ’ της πρόθυμης θυσίας
το σκαμμένο αυλάκι.

Μπρος σ’ έναν τέτοιο θεό-γόνο
γονάτισα,
τίναξα πίσω την πυρά από τα μαλλιά μου
κι ανάβλυσα –
ένας τέτοιος θεός τό ‘βαλε στα πόδια,
τ’ ακόμα αγρατζούνιστα,
να φύγει μακρυά απ’ το κόκκινο
μήπως και βρει αλλού άλλων λογιών πιστούς
που να προσφέρουν μοναχά λουλούδια,
και τίποτε να μη γυρεύουν από θαύματα κι αρχαία μάγια.

~

[21-2-2007, flying from Marseille to London.]

-----

Εγωιστικόν

Εγώ είμαι μόνο εγώ
ειμαιμονοεγώ
μόνο εγώ.

Κι όταν
πονάς
μπορώ μόνο να φαντάζομαι δυνατά
πως πονάς,
και να πονώ,
κι όταν πονώ
ραγίζει ραγίζει ο Θεός κι αυτοκτονούν με τη σειρά τ’ αστέρια.

Όταν – να τώρα – αυτό το μπάσταρδο εγώ
επικρατεί
τ’ ουρανού, των ωραίων ποιητών και του Bach,
τότε
θέλω να πνίξω να πνίξω
τον κόσμο,

γιατί κυλιέται η ανάσα σου
με τη δική της σφιχτά
στα σεντόνια μας,
γιατί σ’ ακούει,
κι ας μη μπορεί στ’ αλήθεια να σ’ ακούσει,
είν’ εκεί να σ’ ακούει –

κι εγώ είμαι μόνο εγώ
ειμαιμονοεγώ
μόνο εγώ,
μόνο εδώ.

~

[21-2-2007, on the train from London to Derby.]

-----

Good afternoon, sir.

It can only be good, reading two books at a time.

Please, do forgive my intrusion –
but keep in mind that I did mean to intrude.
I tend to act on my own when the saviour of the heathens
proves insufficient;
could you blame the sun for acting on its own?

I am as much of a phenomenon
as is the sun –
just add some free will
[which is mine to give away, anyway]
and take away a few °C.

I have no answers
and my questions tend to come with tears,
or screams, or pitch-black-empty eyes,
but I still think this savage garden
they say I once caused
is quite impressive.

I mean...
Just look how beautiful some killers can be;
listen to J. S. Bach’s fugues,
and remember – or even imagine –
how it is to drink the tears
of the fairest eyes in the verse,
never knowing about the stabbing knife
that tends to follow.

Atalante,
wearing the robes of Ennoia.

~

[21-2-2007, flying from Marseille to London.]

I gave this to the man who was sitting next to me on the plane. He was reading two books simultaneously, well, not exactly, but reading some Descartes, then leaving the book open and reading some of a historical novel, then reading Descartes again... I liked that.

He thanked me for giving him my poem-note. He looked very-very British, in his late 40ies and quite pleasant. I don't even know his name. After he read the poem, we talked about lots of things; not in depth, though.

Yes, I'm one of these people who would give a poem to a total stranger. I've done it before.

-----

Κέλομαι σε

Μ’ άφησες με εικόνες από μαλλιά ξανθωπά κυμματιστά στα μάτια,
μ’ άφησες να κοιτώ με λαχτάρα τα κοριτσάκια που τά ‘χουνε λυμμένα τούτα τα μαλλιά
και δεν ξέρουν τους κόμπους και την ψυχή που δένεται.

Την ξέρεις καλά συ τη σιωπή·
την παίζεις στα δάκτυλα τα τόσο επιδέξια,
σύμμαχο την έχεις
δυνατό και φοβερό,
με μεγάλα τα μάτια.

Βουλωμένα τ’ αυτιά σου απ’ τη χάρη και την ομορφιά,
τι ν’ ακούσεις;

Κέλομαι σε...

Τι ν’ ακούσεις;
Βλέπω τα ημερολόγια που γεμίζουν τα δίχτυα των ψυχών της δεύτερης χιλιετίας
να μιλούν στους απόντες,
και τρέμω και σκοτεινιάζω,
και τρέμω και κλαίγω,
και βλέπω και τους άλλους να κατατρώγονται οι σάρκες τους
και να διαλέγουν την οργή αντί τα δάκρυα,
και τι να πω;
Να πω πως λάθος πράττουν που γίνοντ’ αιχμηροί σαν γίνεται ο κόσμος γύρω συμπαγής,
για να μπαίνουν;

Κέλομαι σε...

Απ’ αυτόν που κατάλαβε τα βάθη και τα σκοτάδια μου
και τους φάρους και τις σκάλες μου
και τα στριφνά τα μονοπάτια μου
δεν περίμενα,
δεν περίμενα τούτα τα τ’ αγκάθια.

Λευκή θα με κάνεις, διάφανη θα με κάνεις·
διάφανη να περνάν όλα από μέσα ως ευχήθηκα,
και μήτε να σ’ ευχαριστήσω δεν θα μπορώ
μια που συχνάζεις στα ελαφρυά και στα εύκολα.

Κέλομαι σε...

Οι που δεν καταλαβαίνουν δεν είναι κίνδυνος –
εμείς είμαστε.

~

[24-2-2007, UK.]

-----

Περί παραθύρων

Τα παράθυρα είναι αυτά με το φως.
Τα παράθυρα είναι από σένα.
Τα παράθυρα πριν ήταν στην οθόνη –
ακόμα κι όταν η οθόνη ήταν δίπλα στο παράθυρο.

Τά παράθυρα είναι αυτά στην οθόνη.
Σκέπτομαι τη ζεστασιά κι ασυναίσθητα σκέπτομαι εσένα
αλλά κάνω λάθος,
κι αμέσως μετά σκέπτομαι τη γάτα μου τη Luna,
ασυναίσθητα,
ασυναίσθητα,
αλλά δεν είναι σ’ αυτή τη χώρα,
ούτε στο σπίτι μας είναι, εδώ που τα λέμε –
ω, άλλο ένα ‘μας’ που δεν είναι,
πώς δεν τό ‘χε πάρει το μάτι μου; –
Όχι, όχι στο δικό μας σπίτι,
δεν εννοώ αυτό,
αυτό που ήταν μόνο στα σεντόνια
και στα...
στα παράθυρα,
στα μεγάλα παράθυρα,
αυτά με το φως.
Στο άλλο εμείς, στο άλλο εμείς:
το πιο παλιό.

Τέλος πάντων,
μετά τη Luna θέλω κάτι να χαϊδέψω
κι έτσι πηγαίνω στο κεντρικό
παράθυρο – παράθυρο –
του messenger
και χαϊδεύω τα εικονίδια
στη λίστα.

~

[3-3-2007, UK.]

-----

Όλα είναι


I

Το χειρότερο είναι το μεταίχμιο πριν τον ύπνο,
είναι πολύ γλυκό, πολύ γλυκό, γλυκό-γλυκό
γιατί νομίζω πως θα πάω σπίτι, σπίτι μου –
αλλά δεν είν’ εκεί.
Το σπίτι, εσύ...

II

Όχι, είναι που δεν μπορώ πια να λατρεύω
και να χαϊδεύω αγγελικά φτερά –
μου στέρησες αυτό το δικαίωμα
με τις πράξεις σου
κι έμειναν μόνο πούπουλα
στα πορφυρά σεντόνια που αποφεύγω ακόμα και στα όνειρα,
κι έμεινα κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι:
αφού δεν ήσουν φτερωτός τελικά,
γιατί τόσα πούπουλα

και πώς κατάφερε χτες ένα και μου μπήκε στο στόμα
καθώς ανέπνεα κολλητά στο μαξιλάρι
κλαίγοντας,
πνίγοντας τ’ όνομα που ήταν σπίτι, σπίτι, σπίτι μου;

III

Το χειρότερο είναι πως είσαι ακόμα
το β’ ενικό πρόσωπο.

IV

Είναι που δεν έχω πια τη φωτογραφία του μικρού με τις ξανθές μπούκλες
στο πορτοφόλι μου,
το γιο μας μέσα μου,
το κινητό σου στην τσάντα μου,
το γιο μας μέσα μου...

V

Μπορεί να είναι που ζητάω συνέχεια συγγνώμη
και που φοβάμαι πως με ξέχασε κι η μούσα του Rossetti,
κι οι ισπανοί με τις εξαίσιες προφορές τους –
ή μάλλον που φοβάμαι
πως με ξεχνώ κι εγώ.

VI

Όχι όχι,
μάλλον είναι που τα παράθυρα άλλαξαν θέση
μέσα μου
με σένα,
και πώς να ξαναλλάξουν
χωρίς;

VII

Ή μάλλον είναι τα πρόσωπα που βρίσκω όμορφα,
αν και σπανίζουν.

VIII

Είναι που σπίτι μου είναι
τα γράμματα,
οι παρομοιώσεις,
και το enter.

Enter, enter:
κλικ, κλικ.

IX

Είναι που ο πατέρας μου μου θυμίζει εσένα
τώρα που έφυγες –
πριν μου θύμιζες εσύ τον πατέρα μου
που δεν είχε λέει φύγει
και μου μάθαινε για τ’ αστέρια
που είναι ήλιοι
και τους ήλιους
που δεν είναι πια,
αλλά είναι στα μάτια μας.

X

Είναι που το ‘ρε γαμώτο’
μου ακούγεται σαν τονικότητα
και θέλω να γελάσεις,
να γελάμε –
σε α’ πληθυντικό πρόσωπο.

~

[3-3-2007, UK.]