Μιαν άλλη Ιουλιέττα

Λευκά και μαύρα πανιά, μια Ιουλιέττα καπετάνιος, το ταξίδι του Ταξιδιώτη της Αυγής, ο δρόμος για την άκρη του κόσμου...

My Photo
Όνομα: Αταλάντη Αντωνίου
Τοποθεσία: Derby, Derbyshire, UK

Και τι είν' το εγώ; Γυάλινο άγαλμα! Λίγα κοχύλια που μάζεψα είμ' εγώ, οι άνθρωποι που αγάπησα, ο καιρός που πέρασε, το κρεβάτι που πλάγιασα... Είμαι το ταξίδι μιας ζωής - κι αλλάζει η ρότα μου απ' τον άνεμο. Είμαι όλοι εσείς που παρελαύνετε στα όνειρά μου...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Τα τρία τελευταία.

Οι σιωπηλοί άλλοι μου

Πάει αργά,
είναι αργά
για μένα –

πάντα είναι αργά
για κάτι

και νωρίς ακόμα
για κάτι άλλο.

[Πρέπει πάντα να θέλουμε ‘κείνο τ’ άλλο, λέει ο σοφός...]

~

Δε νοιώθω μόνη σ’ αυτό το δωμάτιο.
Δε νοιώθω μόνη σ’ αυτά τα δάκρυα.

Μόνο τρομάζω
που συνομιλώ καρδιακά μ’ ανθρώπους σιωπηλούς που τώρα κοιμούνται
για μένα,
για τη νύχτα,
για όλες τις νύχτες που θά ‘ρθουν, και θά ΄ρθουν,
αγκαλιασμένοι,
ασώματοι,
μόνοι...

κοιμούνται,
δεν είν’ εδώ –

κι όμως,
δε νοιώθω μόνη σ’ αυτά τα δάκρυα.



Σας κουβαλώ μέσα μου.

~

[3-2-2007, UK.]

-----

Πρόσκληση
[ένα Φλεβάρη, έπειτ’ από χαμό]

Κρυμμένη πριγκηπέσσα,
θέλω να σου χαρίσω πιότερο,
πιότερο από μπουκαλάκια αλμυρό, ναυαγισμένο έρωτα –

πιότερο από τις γουλίτσες που σε μεγαλώνουν,
πιότερο απ’ το μωλωπιασμένο της αλήθειας μου.

Θέλω να σου χαρίσω από τις άλλες τις γουλιές,
αυτές που σε μικραίνουν
και σ’ ασημοχρυσοστολίζουν,
αυτές που σε περνούν μεσ’ από κλειδαρότρυπες
και σε στηρίζουν αλαφρά να περπατάς σ’ αντανακλάσεις
και σε φεγγαρόδρομους.

Κρυμμένη πριγκηπέσσα,
έλα στ’ ακόμα πιο κρυφά ‘μείς να φανερωθούμε –

έλα με μάσκα από το χρώμα μας της ψύχρας και της θέρμης,
έλα με φόρεμα ασημένιο
κι εγώ θα φορώ χρυσό,
έλα να γίνουμε ό,τι δε φανέρωσαν οι άλλοι μας,
έλα να καταπιούμε το σκοτάδι
και να το στραφταλίσουμε στα χείλη μ’ ωραίο πείσμα.

Είναι καρναβάλι καιρός στη Βενετιά, και περιμένει.

~

[3-2-2007 – Flying from London to Marseille.]

(I wish I could.

But, all in all, we can still have Venice and the colour purple...


Στην Ερμίνα.)

-----

Η αλήθεια είν' οι στάχτες

Λευκή
με τα τσιμεντένια, τετράγωνα θεμέλια
και τα μαλλιά των κρίνων,
οι στάχτες που γεμίζεις το στόμα μου
έχουν καλύψει τη μουσική που ποτέ δεν είδες
και τον ήλιο.

Λευκή,
τι λέει,
θα ξημερώσει
ή θα χτιστεί ένας θόλος,
τετράγωνος,
πάνω απ' τον κόσμο;

Λευκή,
έλεγα να σου γράψω κρυσταλλάκια
στα σχήματα των αστεριών,
έλεγα να σου ζωγραφίσω
κύμματα
και πτυχές φορεμάτων
μα

δεν υπάρχεις.

~

[4-2-2007, Toulon, France.]

(All I want to say sounds like witty lines from American movies.
That's that.
Ashes.

May the truth shine.

To the white one, whom I loved.)

2 Comments:

Blogger Φωτούλα Τζιώντζου said...

Καλά να γίνεις εκεί που είσαι.
Καλή σου μέρα

8:05 π.μ.  
Blogger Atalante said...

Παλεύω, παλεύω. Καλή μέρα και σε σένα.
Σ' ευχαριστώ που με διαβάζεις.

11:17 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home