Διυλισμένη τραγωδία - το παρ' ολίγον δεν έζησε παρά... ολίγον.

Οι λέξεις που επέζησαν

Ι

Δεν με πιστεύεις τώρα που πηδάς δυο-δυο τα σκαλιά καθώς κατεβαίνεις,
δε γυρίζεις πίσω να κοιτάξεις.

Οι καμπανούλες λέξεις χτυπούν,
χτυπούν,
τώρα μπορώ να τις κάνω να τραγουδήσουν,
είναι πολλές φωνές,
μπορώ να κάνω και τις μέρες να τραγουδήσουν,
μόνο τις νύχτες δεν μπορώ να τιθασσεύσω,
μα όλα κι όλα –
δίκαιο και γενναιόδωρο είναι που κρατώ τουλάχιστον τις μέρες.

ΙΙ

Η μοναξιά ανάμεσα στ’ άστρα και στη σκόνη τους,
έχει γιατρευτεί εδώ και καιρό
απ’ την παράξενα γλυκειά φωνή ενός πολεμιστή
που γελάει διαμάντια
και τα κρύβει σε βελούδινα πουγκιά –
όλο τα κρύβει

μα εγώ ήθελα πράγματα φανερωμένα,
ήθελα πράγματα να μου χαρίζονται στον ήλιο,
με τον ήλιο.

ΙΙΙ

Η τρέλλα που βροντοκοπάει στην πόρτα και στα παλιακά παράθυρα
φοβάται την αγάπη και την αγκαλιά,
φοβάται τ’ αδέρφια μου και φεύγει,
φοβάται τον πατέρα μου,
τη μάνα μου,
τη δύναμή μας να πλάθουμ’ από τις σκιές φοβάται
και φεύγει

μα εγώ ήθελα πράγματα φανερωμένα,
ήθελα πράγματα να μου χαρίζονται στον ουρανό,
με τον ουρανό.

IV

Μόνο αυτό που ταΐζει τριζάτα κούτσουρα
την ύστερη σοφία
δε μερώνει.

~

[21-1-2007, UK.]