Music never dies and Mozart loves me.

Έτσι κι ο Mozart θα μείνει

Κατέβαιναν και μ' άγγιζαν μεσ' απ' τα χέρια σου,
κατέβαιναν και με φιλούσαν με τα χείλη σου,
κατέβαιναν με τα χαμόγελα
και με τα πρωινά μισάνοιχτα παντζούρια
με τις ηλιαχτίδες,
κατέβαιναν με τον αχνό απ' το τσάι,
κι ας ήταν ζέστη καλοκαίρι –

πρώτα οι ακλόνητοι κι οι δακρυσμένοι,
έπειτα οι αλλοπαρμένοι κι οι φουριόζοι του πάθους,
και τελευταίος ο μικρός-μικρός
με τη μεγάλη αλήθεια του
αγκαλιασμένη σε πολύχρωμα χαρτιά από καραμέλες.

Ερχομό με τον ερχομό,
πρωί με το πρωί
μ' αγάπησαν,
μ' αγάπησαν οι αθάνατοι του Μουσαγέτη
μ' ανέλπιστη αφοσίωση,
μ' ανέλπιστη γλύκα,
πι' όμορφη απ' την απαίδευτη δική σου.

'Συ δε μ' αγγίζεις πια,
δε με φιλάς,
μ' αυτοί ξανάρχονται,
όλο έρχονται –

ένας να με φωτίσει με τη στέρεα πίστη του,
άλλος να κλάψει όπως μον' άνθρωπος μπορεί γι άνθρωπο,
κι ο πιο αλαφρός, μικρός-μικρός,
να μου χαρίσει ανθάκια αυθάδικα
με χρώματα δήθεν αταίριαστα
τις μεγάλες αλήθειες...

Κι όλο θα έρχονται –
οργώνουν πολλά ζεύγη φτερά τους αιθέρες,
βρίσκει ο Ήλιος πολλούς αγγέλους να φέρουν τα μαντάτα του.

~

[6-2-2007, Toulon, France.]