V [όχι for Vendetta]

[Έφτασε μέχρι τα μέρη μου η πυραμίδα με τις πεντάδες, μέσω της Νερίνας και του cortlinux. Οι πεντάδες που διάβασα εδώ κι εκεί μ' έκαναν να θέλω να αρχίσω κι εγώ να γράφω στο blog και εκτός ποίησης, να σχολιάζω περισσότερο, να διαβάζω ελληνικά blogs. Αν δεν ήταν η πυραμίδα δεν θα είχα ανακαλύψει πολλά όμορφα ελληνικά blogs.]

Πέντε πράγματα που φοβάμαι:

Ι

Το θάνατο, το θάνατο ως μη-συνείδηση, ανυπαρξία, μαύρο, τίποτα, κενό, τέλος.

[Από τα έξι μου. Σπάνια κοιμάται, αλλά ξέρω πότε. Ξέρετε κι εσείς.]

ΙΙ

Μήπως δεν έχει νοιώσει κανείς ακριβώς τα ίδια συναισθήματα [τα οποία αδυνατώ να ονομάσω/ορίσω] μ' εμένα, τελικά, όταν ακούω συγκεκριμένες μουσικές - και ό,τι αυτό συνεπάγεται [συνεπάγεται πάμπολλα]. Ακόμα πιο πολύ φοβάμαι μήπως ακόμα και η ταύτιση αυτή δεν σημαίνει τα όσα ελπίζω/πιστεύω πως μπορεί να σημαίνει. Καμμιά φορά φοβάμαι μήπως σημαίνει άλλα, καταστροφικά [αυτό το φοβάμαι όταν πιστεύω πως υπήρξε/υπάρχει]. Γενικά αυτός ο φόβος έχει να κάνει με το αν αυτά που ελπίζω/πιστεύω είναι κουραφέξαλα, με το αν ο κόσμος δεν είναι ακριβώς κόσμος. Είμαι από αυτούς που όσοι δηλώνουν ρεαλιστικές και κυνικοί οικτήρουν: δεν αντέχω σκέτες λάσπες, θέλω λάσπες και χρυσόσκονη. Μήπως είμαστε πιο απαίσιοι από ότι εξαίσιοι. Μήπως δεν έχει happily ever after. Μήπως το 'πάντα' είναι πράγμα γελοίο. Όλα αυτά μετά την καταστροφή, έτσι; Δηλαδή μετά το σημείο που οι περισσότεροι αποφασίζουν πως δεν υπάρχει τίποτε απ' αυτά τα χρωματιστά. Ανίατη.

[Όταν κλονίζομαι. Τώρα.]

ΙΙΙ

Μήπως για κάποια πράγματα που θέλω να κάνω είναι ήδη πολύ αργά.

[Εδώ και δύο χρόνια.]

IV

Μηπως τα τελευταία δυο χρόνια μείνουν τα ωραιότερα της ζωής μου, κι όχι απλά τα ωραιότερα ως τώρα. Μήπως δεν ξαναγγίξω τον Παράδεισο τον εδώ [για τον άλλο βλέπε Ι]. Μήν παραμείνει όλος αυτός ο πόνος μέσα στη μουσική παρά το πείσμα, την πίστη και τις προσπάθειές μου να μην. Ε όχι και τη μουσική, όχι και τη Μουσική, κι ας σε λένε Ορφέα! Μήπως είμαι όντως καλύτερη ως εικόνισμα στον τοίχο με κεράκι μπροστά [με το στανιό, έτσι;], παρά ως άνθρωπος! Μήπως, δηλαδή, εκπέμπω κάτι σε "αντέχω, είμαι τεράαααστια, μπορείτε να πυροβολείτε ελεύθερα" και η damsel in distress πλευρά μου είναι αόρατη ή από την άλλη απλώς ασήκωτη, αντιφάσκουσα με την τεραστιότητα, και ακατάληπτη.

[Από τις 6 Ιανουαρίου αυτού του χρόνου.]

V

Μήπως αυτό που είμαι, το οποίο παράγει τα θέλω μου, είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορώ να τα αποκτήσω/φτάσω. Συνεπώς, μήπως κάποια χαρακτηριστικά μου γνωρίσματα είναι βλάβες, και μάλιστα μη αναστρέψιμες. Μήπως είμαι απελπιστικά εγωίστρια και αχάριστη/ανικανοποίητη τελικά. Μήπως, αν είμαι, δεν μπορώ να ξεγίνω. Ειδικά το δεύτερο, ειδικά από αχάριστη και ανικανοποίητη. Δηλαδή μήπως θέλω πολλά. Α, και μήπως το θέλω και το μπορώ ταυτίζονται μόνο όποτε δεν μας συμφέρει, και δεν ταυτίζονται όλες τις άλλες φορές, τις επιθυμητές.

[Πιο συχνά από το ΙΙ.]

~

Νομίζω πάντως πως όλα αυτά σας τα λέω καλύτερα μέσω της ποίησης. Επίσης, σιγά που ήταν πέντα αυτά. Ή ένα ήταν, ή πολλά παραπάνω από πέντε.
Στην αρχή ήθελα να βάλω πέντε από λατρεμένη μουσική, εξαίσια ποίηση, τέτοια πράματς. Μετά το μετάνοιωσα, στο κάτω-κάτω γράφω στο προφίλ μου τι αγαπώ, κι επίσης δεν κατάφερα να βρω πώς μπορώ να ανεβάσω mp3 στο blog. Εξ άλλου, αν δεν φοβόμουν τα παραπάνω δεν θα αγαπούσα αυτά που αγαπώ, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και πάει λέγοντας. Χμμ, τελικά βγήκε μια ατακτοποίητη και ελλειπής πεντάδα. Μάλλον επειδή έχω πονοκέφαλο. Γράψτε μου, αν θέλετε, αποφάσισα να γίνω ενεργή στην ελληνική blogόσφαιρα.

Δεν ξέρω και πολλούς ενεργούς bloggers. Ραψωδία, αν θες, φτιάξε πεντάδα/ες. Uba, επίσης. Rasp, κι εσύ, αν θες. Κι άλλοι δύο: Deodonus και Pooka.